Strandapósturinn - 01.06.1981, Side 70

Sveinsína Ágústsdóttir
frá Kjós:
Minningabrot
Eg hef nú lítillega minnst þeirra sem voru næstu nágrannar
þegar ég var aö alast upp og sumir þeirra urðu samferðamenn
fram eftir ævinni. Til hvorugra þeirra bæja sást að heiman.
Aftur á móti blasti Naustvíkurbærinn við þegar komið var út á
bæjarhlaðið i Kjós. Báðir stóðu þessir bæir upp á hólum svo
útsýn var hin besta. Hvítir timburstafnarnir á bænum í
Naustavík voru svo vinalegir og stundum þegar sólskinið ljómaði
um bæinn var sem eldur brynni úr gluggunum og sló það okkur
börnunum skelk í bringu, reykurinn liðaðist upp úr þekjunni
þegar loft var hreint og tært. Unun var þá að horfa yfir fjörðinn
og láta hugann reika að barna sið. Naustvík var á vissan hátt í
nábýli við Kjós ef ekki var haft land undir fæti, heldur farið
sjóleiðis, sem alltaf var gert ef þvi varð við komið af veðurfars-
legum ástæðum, ef svo var ekki, var ekki um annað að ræða ef
fara þurfti norður í sveit að vetrarlagi en kjaga á tveimur jafn-
fljótum kring um fjörðinn og þegar best lét, „farið á milli
Skarða“, þá var gengið upp innanvert við Selvíkurhöfða og út á
Naustvikurskörð, stytti það að mun leið til Trékyllisvíkur. Þessi
leið var ekki farin ef harðfenni var eða aðrar göngutálmanar.
68