Strandapósturinn - 01.06.1981, Page 116

verkaður með þessari aðferð þornaði, sveigðust flögurnar út frá
miðju og líktist hnausinn þá helst harmonikubelg sem dreginn er
út öðrumegin.
Enn ein aðferð var að kljúfa ekki hnausana en láta þá þorna í
heilu lagi, ef óþurrkar voru reyndist þetta oft illa, meðan hlóða-
eldhús voru, voru ekki mikil óþægindi að brenna mó sem svona
var verkaður en þegar eldavélar komu til sögunnar var hús-
móðirin eða eldabuskan ekki hrifin af að kljúfa þurra og harða
móhnausa til að koma þeim í eldavélina.
Þegar túnaslætti var lokið og áður en farið var á engjar var
mórinn tekinn saman „hreykja mónum“, var honum þá hlaðið
saman í svokallaða „hrauka“, það var gert á þann hátt að valinn
var staður þar sem minnst hætta var á að vatn gæti safnast við
hraukinn, því næst var móflögum raðað í hring upp á rönd og
voru það kallaðar undirstöður þá var fyllt inn í hringinn með
móflögum, því næst voru móflögurnar lagðar flatar á undir-
stöðuna en fyllt jafnóðum inn í, hleðslan var látin dragast að sér
jafnóðum og hraukurinn hækkaði, svo hann varð toppmyndaður
og var þetta lag á hrauknum ágæt vörn í rigningu. Þar sem
mikill mór var tekinn upp urðu hraukarnir mjög margir og var
gaman að sjá yfir þurrkvöllinn þegar búið var að hreykja món-
um.
Að afloknum göngum var farið að flytja móinn heim til bæjar,
hann var fluttur á hestum því önnur farartæki voru ekki til nema
þar sem stutt var að fara og hægt var að nota kerrur eftir að þær
urðu almennings eign.
Þegar mór var fluttur heim á hestum var algengast að flytja
hann í stórum pokum, en áður en þeir urðu algengir voru mikið
notuð „Hrip“, þau voru þannig að smíðaðir voru stórir rimla-
kassar með lausum botni og var hægt að hleypa niður úr þeim
með einu handtaki þegar heim kom en það varð að láta móinn
upp í þau í mólandinu, hver hestur bar tvö hrip að sjálfsögðu og
voru þau ýmist tekin niður til að fylla þau eða þau voru fyllt á
hestinum og var það algengara ef konur og unglingar voru við
heimreiðsluna.
Þá var venja að láta allmikið magn af mó í „Vetrarhlaða“, oft
114