Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 68

tlRVAL
NIFLHEIMAFÖRIN
för með sér að ég varð að dvelja
í tjaldbúðum nokkurra mánaða
skeið, en þær voru milli Murar-
akpur og Pakpattan, á eyðilegu
sandflæmi, eins og þeir vita,
sem hafa verið svo ógæfusam-
ir að neyðast til þess að dvelja
þarna. Verkamenn mínir voru
hvorki verri né betri en aðrir
slíkir vinnuflokkar, og ég hafði
ekki tíma til þess að láta mér
leiðast, jafnvel þótt ég hefði
haft hneigð til svo ókarlmann-
legs athæfis.
Eg hafði dálítinn sótthita 23.
desember. Þá var fullt tungl, og
hver einasti rakki í grennd
gólaði af öllu afli. Hundkvik-
indin hrópuðu sig saman og
ætluðu hreint að gera mig vit-
lausan. Fáum dögum áður hafði
ég skotið einn stórsöngvarann,
og hengt hræið upp um fimm-
tíu metra frá tjaldi mínu hin-
um til viðvörunar. En vinir
hans bitust og börðust um
skrokkinn, og rifu hann að lok-
um í sig; mér heyrðist þeir
syngja lofgjörð eftirá með
auknum þrótti.
Hitasótt hefur misjöfn áhrif
á menn. Gremja mín veik innan
lítillar stundar fyrir fastri á-
kvörðun um það, að bana gríð-
arstórum, flekkóttum rakka,
sem hafði verið fremstur í
flokki söngvaranna og áfloga-
hundanna allt kvöldið. Með höf-
uðsvima og skjálfandi höndum
skaut ég tvisvar á hann úr
haglabyssu, og missti marks.
Þá fékk ég þá flugu ao bezt
mundi vera að ríða hann uppi
á bersvæði og leggja hann galt-
arveiðaspjóti. Þetta voru auð-
vitað hitasóttarórar, en ég man
að mér fannst það þá prýðilega
snjallt og gerlegt.
Eg skipaði því hestasveini
mínum að söðla Pornic, og koma
með hann að tjaldinu. Þegar
hesturinn var tilbúinn, stóð ég
hjá honum, viðbúinn til þess
að stökkva á bak og þeysa af
stað um leið og hundurinn ræki
upp bofs. Eg vil skjóta því hér
inn í, að Pornic hafði ekkert
verið hreyfður nokkra daga.
Næturloftið var kalt og biturt.
Ég var með hvassa spora, sem
ég hafði þurft að nota við stað-
an hest fyrr um daginn, svo að
þið getið ímyndað ykkur að
hesturinn brá snöggt við þegar
þar að kom. Eftir augnablik,
því að hundræfillinn lagði á
fiótta út í buskann, var tjald-
ið langt að baki, og við flugum
yfir hina sendnu jörð. 1 næstu
andrá fórum við framhjá hund-
inum og ég hafði næstum gleymt
hversvegna ég hafði tekið hest-
inn og spjótið.
Hitasóttaróráðið og æsingin
af þessari þeysireið í svölu næt-
urloftinu, hlýtur að hafa farið
með það litla, sem eftir var af
heilbrigðri skynsemi. Mig rám-
ar í að ég hafi staðið upp í ístöð-
unum og skekið spjótið að hin-
um bleika mána, sem horfði ró-
legur á tryllta reið mína, og
sömuleiðis að ég hafi öskrað
áskoranir að þyrnirunnum um
6: