Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 94

ÚRVAL
1 FJÖRBROTUM
stjamfræðilegir. Ég sneri mér
mér til Wellmans.
„Þeir koma aftur“, sagði ég.
„Kannski þú getir ráðið í það
af þessum blöðum hvenær það
verður“.
Á síðustu blöðunum las ég:
„Ef við komumst að raun um
það, þegar við komum aftur, að
Maður hefur farið hinn frum-
stæða veginn, og þróað með sér
tækni, sem getur haft ógnun í
för með sér, þá munum við eyða
honum með öllu, og endur-
byggja þennan fallega hnött
heppilegri og hæfari tegundum.
„Því að sú er skylda okkar, að
hindra kyn, sem hefur vitsmuni
en ekki ást, frá því að komast
út í alheiminn. Við höfum
neyðst til þess að þurrka út
marga kynþætti, sem hafa ver-
ið efnilegir, en við vonum, þeg-
ar við komum hingað aftur, að
það hafi verið réttlætanlegt að
reyna að hjálpa fremur en út-
rýma þessari tegund, sem hér
byggir“.
Ég sat lengi hugsi. Síðan fór
ég að raða blöðunum til þess að
kynna mér hvemig ÞEIR öðl-
uðust gáfu ástarinnar og upp-
rættu lægri hvatir. Ég hafði
ekki komizt langt, þegar Well-
man kallaði, og ég fór yfir til
hans. Hann var náfölur, og fór
aftur yfir einhverja útreikn-
inga, en sagði svo hásmæltur:
„Mér getur ekki skjátlast!
Lýsing þeirra á afstöðu hinna
nálægari stjarna og sólkerfi
okkar er svo greinileg, að eng-
in mistök geta átt sér stað.
Bill! Þeir koma aftur innan
árs!“
Við lögðum af stað út úr
frumskóginum fimm dögum síð-
ar, og tókum með okkur þynn-
umar — og hinar ógnþrangnu
fréttir fyrir mannkynið. Við
höfum ákveðið að þegja um
vitneskju okkar þar til við kom-
um til London. Þegar litið er á
þær breytingar og gjörbylting-
ar, sem skýrsla okkar hlýtur að
hafa í för með sér, þá er þarf-
laust að segja að ábyrgðin
þroskaði mig. Meðan ég þýddi
meira og meira af hinum dýr-
mætu skjölum, og hugsaði um
mannkynið, sem brátt myndi
verða dæmt eða frelsað, þá rann
það upp fyrir mér, að ótti minn
lítilfjörlegur og persónulegur,
hafði verið heldur bamalegur og
nauða ómerkilegur.
En svo afdrifarík era þau
tímamót, sem fram undan eru,
að ég næstum hika við að skýra
frá einni lítilli staðreynd enn
(þótt mér þyki hún undursam-
leg og dásamleg), sem sé þeirri,
að í Rangoon varð Melinda
Sayre konan mín.
(tír „Suspense").
S □ G U L □ K
88