Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 91

I FJÖRBROTUM
tJRVAL
arhæð. Það sýndist geta verið
dyr. Þar voru hjól og handföng
og vafalaust þar sett til þess að
áhöfn gæti farið og komið. En
það tók okkur margar klukku-
stundir og reiknistokk Manner-
heims að finna lausnina. Loks
opnuðust dyrnar allt í einu
hægt, og ég held að allir hafi
orðið hálf hræddir.
Innan við dymar var dimmt.
Höfðum við búist við einhvers
konar raflýsingu? Eða þá að á-
höfnin kæmi út og tortímdi okk-
ur ? Við stóðum um stund hreyf-
ingarlaus, en síðan bað Melinda
um vasaljós og gekk með það
inn. Ég fylgdi á eftir með
myndavél, en svo komu hinir.
Við vomm sýnilega stödd í loft-
þrýstiklefa, en á honum var
önnur hurð, og eftir nokkra hríð
tókst okkur að opna hana. Og
þá var eins og allir hlutir yrðu
lýsandi, þar til svo bjart var
orðið, að næstum var til óþæg-
inda. Við héldum inn í klefa,
þar sem skipið tók að mjókka
fram. Þar voru skápar á veggj-
um, enda sitthvað fleira, og við
störðum kring um okkur. Mann-
erheim sá mislita hnappa á
veggjum, og gat þess að þeir
væru til þess að opna skápana,
og snerti einn hnappinn. Hurð
laukst upp, og innan við var lit-
mynd. Hún var af veru — ekki
manni — með stór augu, ryk-
gula húð, enga höku né háls,
handleggi, hlutfallslega lengri
en á manni, og enduðu í því,
sem einna helzt líktist sogörm-
um á kolkrabba; fætur ekki ó-
líkir því, sem er á mönnum, svo
og kynfæri. Höfuðið var geysi-
stórt, munnur og þrjár nasa-
holur.
Guðimir eru ekki líkir mönn-
um .. .
Við urðum mállaus er við sá-
um þessa sjálfsmynd af herrum
og stjórnendum farkostsins, og
við fórum að opna fleiri skápa.
f flestum þeirra vom málm-
bögglar, sem við gerðum ráð
fyrir að væri einhvers konar
fæða, ef til vill fatnaður, þótt
ekki virtist myndin gera ráð
fyrir klæðum. Öllu var afar
haganlega komið fyrir og snið-
ið fyrir ferðalag — hve langt?
Hver vissi það?
Við vissum það eftir stutta
stmid. Wellman rak upp óp.
Hann hafði lokið upp skáp, sem
ekki var annað í en upplýst
himinhvolf. Stjörnufræðingur-
inn glápti, hristi höfuðið. ,,Já“,
sagði hann svo. „Ég skil. Ég
get ekki munað nafnið á stjöm-
unni, en hún er minnsta kosti
fimmtán ljósár í burtu, og hún
er merkt hér með ör. I raun og
vem er þetta tvístirni, stór sól
og lítil, og. . .“ Hann þagnaði,
því að hann hafði komið auga á
röð af hnöppum, og studdi á
einn þeirra. Við sáum nærmynd
af sólunum með ellefu plánet-
um. Annar hnappur, og sólkerfi
okkar kom í Ijós, og enn studdi
hann á hnapp. Við sáum sólim-
ar tvær, sólkerfi okkar, og eina
stjörnu á milli. ,,Síríus“, hvísl-
85