Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 64

URVAL
GLEÐI DORGARANS
mikið gefandi fyrir slíkt.
Dalurinn minn liggur í faldi
Berkshire-hæða, og áin er kryst-
altær, svo að maður getur séð
hverja dröfnu á silungnum og
hvem stein á gullnum malar-
botni árinnar. Þetta er ekki stór
á, og hún liðast um kyrrláta
vothaga með kúm á beit, og
framhjá gömlum bændabýlum
og smáþorpum með stráþekjum.
Litróf dalsins er í sífelldri
breytingu: hvanngrænt grasið,
gróðabrún plógmoldin, kornakr-
amir í hlíðinni, mustarðurinn
og humallinn, undafífillinn og
eyrarrósin, gleymméreyið og
holtasóleyjan, og fiskikóngur á
hröðum væng yfir ánni. Dalur-
inn er mildur og hlýlegur, og
hann er fersklegur og smáfugl-
amir við ána undirstrika að-
eins einvem manns, stelkurinn
og hrossagaukurinn, óðinshan-
inn og mýrarsnípan.
Alit þetta er dorgaranum
mikilsvert. Það er sjálfur grund-
völlur lífsins, er við þiggjum
alla björg okkar af, sem stang-
arveiðimaðurinn finnur í huldu-
dölum sínum. Og um allt þetta
rennur áin — vatnið, sem geym-
ir leyndardóminn. Ég veit ekki
bvemig ég á að útskýra þetta,
og þið trúið því ef til vill ekki,
að þetta geti staðið í neinum
tengslum við gleði dorgarans.
Þið eruð kannski hreint ekki
fáanleg til að trúa því, að feit-
lagni maðurinn þarna — sem
er dugandi kaupsýslumaður að
atvinnu, þegar hann er með öll-
um mjalla — nú klæddur mitt-
isháum vaðbrókum, gömlu
jakkaræksni og óskaplegmn
flókahatti, skríðandi á fjómm
fótum á árbakkanum og rýn-
andi í hringiðumar, -— að hann
hafi neitt í huga annað en að
krækja sér í einhvem silunginn,
sem ekki uggir að sér.
Að vísu er það silungurinn,
sem öll þessi skrípalæti hans
snúast um, en ég fullvissa ykk-
ur um, að það em fjölmargar
aðrar stoðir, sem renna undir
hugarfar hans. Hann hefur
augum litið undarleg kraftaverk
náttúmnnar, klak rykmýsins á
vatnsborðinu, spennta athygli
silungsins, troðandi marvaða
titrandi uggum, stefnu ár og
straums, sveiflu hvítblómstr-
andi marhálmsins, stefnu vind-
gárans og líkumar fyrir stang-
arskugga í sólskininu. Hann
hefur umhverft sjálfum sér,
með hatti og öllu saman, í líki
allra þessara náttúrufyrirbæra;
hann hefur komið til leiðar sam-
einingu sjálfs sín og fisks og
flugu og flaums árinnar, svo að
atferli hans verður eðlilegt, og
hann er ekki lengur kaupsýslu-
maður með veiðistöng, einn og
framandi, heldur hluti lífrænn-
ar heildar, eins sannur og nátt-
úrlegur eins og himinn og fljót,
eins og silungur og blóm.
Mér er í fersku minni dagur,
fyrir ekki alllöngu, er ég sat að
dorgi með frönskum vini mín-
um, uppgjafa rannsóknarlög-
reglumanni á bökkum Charente
58