Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 67

NIFLHEIMAFÖRIN
Lífs eða liðinn —
öðru er ekki til að dreyfa.
Indverskt orðtak.
I þessari sögu eru — eins og
sjónhverfingamenn segja —
engar blekkingar. Af hendingu
rakst Jukes á þorp, sem er vit-
að að er til, þótt hann sé eini
Englendingurinn, sem þar hef-
ur komið. Svipuð ,,stofnun“
var í útjaðri Kalkutta, og sú
saga gengur, að sé farið út í
miðja indversku eyðimörkina,
þá hittist fyrir ekki þorp, held-
ur heil borg, þar sem þeir hafa
komið sér fyrir, hinir dauðu,
sem dóu ekki en mega ekki lifa.
Þar sem það er dagsanna að í
sömu eyðimörkinni er dásamleg
borg ríkra okrara, sem hafa
dregið sig í hlé eftir að hafa
safnað óhemju auðæfum (svo
geysimiklum, að þeir geta einu
sinni ekki treyst styrkri hönd
ríkisstjórnarinnar þeim til
verndunar, heldur leita hælis í
vatnslausri auðn), kaupa sér
fagrar stúlkur, byggja dýrlegar
hallir og skreyta með gulli og
fílabeini og marmara og perlu-
móður, þá get ég ekki séð hvers-
vegna saga Jukes getur ekki
verið sönn. Hann er verkfræð-
ingur og fæst við skipulagsupp-
drætti og fjarlægðir og þess-
háttar. Hann er laus við hugar-
burð og fimbulfamb og segir
söguna alltaf nákvæmlega eins.
Hann verður í senn saltvondur
og sárreiður þegar hann hugsar
til þeirra virðingarlausu með-
ferðar sem hann hlaut. Hann
skrifaði söguna umbúðalaust í
fyrstu, en síðan hefur hann
skreytt hana hér og hvar og
bætt inn í siðaskoðunum, svo
sem hér segir:
Það byrjaði allt með vægu
hitasóttarkasti. Starfið hafði í