Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 89

I FJÖRBROTUM
ORVAL
Það var Roy, sem spurði mig
vandlega um atvikið, og ég lýsti'
því nákvæmlega.
Eftir að við höfðum snætt,
fórum við að ljósmynda farar-
tækið eins vel og við gátum.
Ég held að við höfum öll verið
niðurdregin og vonsvikin, enda
þótt við værum jafnframt hrif-
in, því að við gátum ekki hugs-
að upp neina leið til þess að
komast yfir belti hinna drep-
andi jurta. Jurta, sem við gizk-
uðum á að áhöfn farsins hefði
gróðursett til þess að vernda sig
og skip sitt. Ef til vill réðust
blómin ekki á þá.
Ég var að klifra niður úr tré,
sem ég hafði notað fyrir Ijós-
myndunarpall, þegar ég fann,
fremur en heyrði, að jörðin titr-
aði við. Fyrir neðan mig kallaði
Mannerheim allt í einu: „Was
ist?!“ Heinz, fornleifafræðing-
urinn, sem hafði til þessa virzt
mállaus yfir fundi okkar, fékk
nú málið aftur og sagði: „Drott-
inn minn! Þetta er eins og
nautahjörð".
Eftir stutta stund nötraði
jörðin undan fótataki, og við
gátum líka heyrt óp og læti,
blístur og bumbuslátt, skothvelli
og skarkala. Andartaki síðar
komu skepnur þær, sem fóta-
sparkinu ollu, í ljós vinstra meg-
in við okkur, og fyrstur fór helj-
armikill karlfíll. Á hæla hans
kom hjörðin, tylft eða tvær af
törfum, kúm og kálfum, hlaup-
andi í æði undan hávaðanum að
baki. Þegar forystufíllinn kom
að blómabreiðunni, reyndi hann
að nema staðar eins og nagdýr-
ið, en óð hjörðin að baki hans
blátt áfram ýtti honum inn í
blómin, sitjandi, með sperrta
framfætur og beljandi af skelf-
ingu. Síðan flæddi hjörðin kring
um hann og út í jurtabreiðuna
— fílar, eins og þeir væru bom-
ir áfram af flóðbylgju.
Ekki einum einasta fíl tókst
að komast yfir þetta gróðrar-
belti, þótt þrír eða fjórir, sem
síðastir fóru, kæmust langleið-
ina að farartækinu. Nokkrir
hinna eldri og sterkari reyndu
að snúa aftur, og ráku upp ösk-
ur, sem voru þess konar sam-
bland af æði og ótta, að það
hefði jafnvel skotið fjandanum
sjálfum skelk í bringu.
Hin tignarlegu dýr féllu öll.
Sum reyndu að rísa á fætur aft-
ur, rétt eins og McBumey, þeg-
ar hann barðist við að vara mig
við. Fáeinir komust oftar en
einu sinni á fætur, en innan
tveggja mínútna eða svo, lágu
allir fílarnir dreifðir um svæðið,
hreyfingarlausir og dauðir.
Síðan hófst það, sem í senn
var viðbjóðslegt og hryllilegt.
Allt svæðið með þessum ein-
kennilegu jurtum tók að iða og
engjast, og fílamir, sem lágu á
víð og dreif um jurtabeltið, fóru
að lyftast, byltast og hendast
til. Ég heyrði Melindu hvísla:
„Ó, guð, nei! .. .“ en ég gat ekki
slitið augun af hinni ógurlegu
sjón.
Skrokkur þess fílsins, sem
83