Læknaneminn - 01.04.2008, Síða 38

ekki lengur saman þessi fræðilega,
rekstrarlega og faglega ábyrgð. Hans
ákvörðun var sú að Háskólinn og
spítalinn ættu að semja um það sín
á milli hver aðkoma Háskólans að
spítalanum væri. Þetta hefur því miður
ekki gengið nógu vel þó nokkrir slíkir
samningar hafi verið gerðir. Kennarar
Læknadeildar hafa m.a.s. tvisvar
sinnum fellt samninga sem Háskólinn
og spítalinn voru búnir að gera vegna
óánægju með starfsaðstöðu og fleira.
Þetta er eitthvað sem við þurfum
að laga til að verða almennilegur
háskólaspítali. í raun og veru held
ég að besta lausnin felist í því að
annaðhvort eigi Háskólinn spítalann
og reki hann líkt og við þekkjum frá
Bandaríkjunum sums staðar eða þá að
við snúum dæminu við og spítalinn
fái háskólastatus og sjái sjálfur um
klíníska námið. Núverandi togstreita
á milli Háskólans og spítalans er mjög
skaðleg að mínum dómi.“
Framundan hjá Þórði og ófarir í
nemendaskrá HÍ
Okkur lék forvitni á að vita hvað
Þórður hyggst taka sér fyrir hendur
nú þegar hann hefur minnkað við
sig vinnu og nokkuð ljóst er að hann
mun ekki sitja auðum höndum. „Ég
hef t.d. verið að sýsla við spænsku
og frönsku undanfarið" segir
hann. Þórður skráði sig nýlega í
spænskunám í Háskóla íslands en
það gekk þó ekki vandræðalaust fyrir
sig. „Ég fór á skrifstofu Háskólans
og ætlaði að skrá mig en þá var mér
sagt að Háskóli íslands hefði engar
heimildir um það að ég væri stúdent.
Ég sagðist nú hafa verið prófessor við
Háskólann í 25 ár og spurði hvort
það væri nú ekki líklegt að ég væri
stúdent! Það var tekið fálega í það
svo ég minnti á að ég hefði verið í
læknadeild Háskóla íslands í sex eða
sjö ár og þá væntanlega skráður í
Háskólann. Því var þá til svarað að það
hafi verið fyrir tölvuöld og ég yrði að
útvega staðfestingu á stúdentsprófi frá
skrifstofu Menntaskólans í Reykjavík.
Mér þótti það undarlegt að Háskólinn
ætlaðist til þess að Menntaskólinn
geymdi svona gömul gögn en ætti
þau ekki til sjálfur. Þetta endaði með
því að ég hálfpartinn hrökklaðist út af
skrifstofunni" segir Þórður hlæjandi.
Að lokum leystust skráningarmálin
þó farsællega og Þórður nemur nú
spænsku af miklum móð.
Spænskunám er þó langt frá því það
eina sem Þórður hyggst taka sér fyrir
hendur og áhugasviðið liggur víða.
„Ég hef verið að skrifa minningar
og það er eitthvað sem ég held að
allir ættu að gera. Ekki endilega til
þess að birta á prenti heldur fyrir
fjölskylduna og afkomendurna.
Flestum myndi þykja mikill fengur
af því að eiga minningarbók eftir
langömmu eða langafa. Ég hef
mjög gaman af skáktafli, bókalestri,
ferðalögum og sagnfræði. Einnig
hlusta ég mikið á tónlist. Ég á einmitt
að halda fyrirlestur um óperuna
Húgenottarnir eftir Meyerbeer núna
á sunnudaginn. Ég hef mikið yndi af
Wagner og hef farið á óperuhátíðina
í Bayreuth sjö sinnum. Eitthvað
pínulítið hef ég líka sýslað við að
teikna og glamra á píanó ef ég á að telja
allt til. Þá mun ég halda áfram í 30%
starfi hérna á spítalanum til að byrja
með. Ég er með allstóra göngudeild
og hef mjög gaman af því að hitta
mína sjúklinga. Svo fer ég yfir tillögur
að rannsóknarverkefnum sem unnin
eru á spítalanum og snerta sjúklinga.
Eftir yfirferð sendi ég tillögur til
lækningaforstjóra um hvort það eigi
að heimila rannsóknirnar eða ekki og
þá með hvaða skilyrðum.
Geysilega ánægjulegur starfstími
Að lokum þegar Þórður lítur yfir
farinn veg finnst honum ekki annað
hægt en að minnast á samstarfsmenn
sína. Hann segir það hættulegt
að fara að nefna nöfn í þessu
sambandi en lætur til leiðast. „Mínir
samstarfsmenn hafa upp til hópa
og nánast án undantekninga verið
algjörir sæmdar- og hæfileikamenn.
Árni Kristinsson er einn þeirra sem
stendur þar upp úr sem nokkurs konar
leiðtogi okkar yngri hjartalæknanna
og sá maður sem innleiddi nútímann
í hjartalæknisfræðinni á íslandi.
Guðmundur Þorgeirsson hefur
verið samstarfsmaður minn öll þessi
ár og óþarft að lýsa hans frábæru
mannkostum sem allir þekkja.
Gunnar Sigurðsson í Fossvoginum
er gamall vopnabróðir og vinur.
Einnig Sigurður B. Þorsteinsson,
smitsjúkdómalæknir, sem hefur
verið vinur og samstarfsmaður minn
bæði fyrr og síðar og er einhver mesti
klíníker sem ég hef kynnst nokkurs
staðar. Marga fleiri mætti nefna.“
Þórður segist aldrei hafa séð eftir því
að hafa sótt um prófessorsstöðuna og
fært sig um set yfir á Hringbrautina.
„Þessi ár hafa verið geysilega
ánægjulegur starfstími," segir hann
að lokum.
Það er við hæfi, nú þegar Þórður
kveður vettvang kennslu við
læknadeild, að færa honum bestu
þakkir fyrir hönd þeirra fjölmörgu
læknanema sem notið hafa góðs af
hans leiðsögn fyrr og síðar. Reynsla
er dýrmætur hlutur í margbrotinni
veröld læknisfræðinnar. Ljóst er að
hún verður ekki fengin úr bók og
ekki með neinum fljótheitum heldur
aðeins með ötulu starfi í ár og áratugi-
Þess vegna er mikilvægt að leggja við
hlustir þegar maður eins og Þórður,
með glæsilegan feril, jafnt fræðilegan
sem klínískan, og langa reynslu af
stórnunarstörfum, miðlar af reynslu
sinni til þeirra sem á eftir koma.