Læknaneminn - 01.04.2008, Síða 74

Á stöðvunum eru bókasöfn, þar fer
fram fræðsla um öruggt kynlíf og
hægt að fá HlV-próf með fræðslu og
stuðningi fyrir og eftir prófun o.m.fl.
Þar sem Indlandsævintýrið var ekki
ódýrt ákvað ég að vera bara 4 vikur
þar en byrja valtímabilið á 8 vikum
hér heima. Mig langaði að fýlgjast
með andlitsaðgerðum af ýmsu
tagi, bæði hjá lýta- og háls-, nef- og
eyrnalæknum en endaði á að vera
á HNE eingöngu að fýlgjast með
aðgerðum, þvælast fýrir á göngudeild
og gera verkefni um aðgerðir á
andlitsbeinum með Guðmundi
Ásgeiri kjálkaskurðlækni og Hannesi
Petersen.
Það byrjaði einfaldlega þannig að
ég sendi Hannesi tölvupóst og tók
hann vel í að leyfa mér að sniglast á
HNE, fann verkefni fýrir mig og fékk
Guðmund með. Verkefnið byggir á
spurningalistum og náðist ekki að
gera meira en að skrá svörin áður en
ég þurfti að fara til Indlands en það er
samt stefnan að vinna úr þessu.
Tímasetningin hefði getað verið betri
þar sem það voru tannlæknanemar
í aðgerðunum sem ég var að fýlgjast
með og það voru 4. árs læknanemar
á HNE líka, kannski hefði einhver
annar verið duglegri að troða sér í
aðgerðir og í viðtöl á göngudeildinni.
Þrátt fýrir þetta lærði ég talsvert
í HNE-fræðum, komst að þeirri
niðurstöðu að mig langar ekki að
verða kjálkaskurðlæknir og er ekki
lengur hrædd við smásjána.
Kamilla Sigríður Jósefsdóttir, ó.árs
læknanemi
Yale innan seilingar
Veturinn 2005 urðu miklar breytingar
á námsskrá læknadeildar. Horfið var
frá skipulagi sem hafði verið við lýði
um nokkurt skeið og einkenndist
af því að námi í lyflækningum var
tvístrað í margar litlar einingar
sem nemendur fengu nasasjón af
á nokkrum árum. Nú var medisín
fundinn staður á fjórða ári og þjónaði
þá sem grundvöllur þeirra klínísku
greina sem á eftir komu. Þessi breyting
er rós í hnappagat læknadeildar!
Ég fékk að koma að breytingunum
sem fulltrúi læknanema ásamt Tóta
sem þá var á þriðja ári. Við vorum
báðir mjög spenntir fyrir breytingum,
enda þótt þær féllu í misfrjósaman
jarðvel læknanema. Hugmyndum
okkar og annarra nema hlutu
margoft hljómgrunn og sjaldan hafa
læknanemar verið hafðir jafnmikið
með í ráðum með jafn róttækar
breytingar sem þessar.
Vestrið heillaði mig og ég leitaði
fljótlega leiða til að eyða valtímabilinu
í Bandaríkjunum. Ég hafði þá
heyrt (og seinna fengið staðfest)
að valnám í BNA væri mikilvægur
ef ekki nauðsynlegur hluti þess að
sækja um sérnám þar ytra. Þetta var
í fyrsta sinn sem læknanemum frá
Læknadeild HI gafst kostur á því að
verja lokaönninni utan landsteinanna
en flest háskólasjúkrahús í BNA
bjóða upp á valnám (elective) fyrir
læknanema á lokaári í læknisfræði.
Ég spurðist fyrir um sérfræðinga sem
höfðu lært vestra og kom mér fljótlega
í samband við Margréti Oddsdóttur
skurðlækni sem hafði lært við Yale í
New Haven (við frábæran orðstír eins
og ég seinna komst að). Nokkrum
dögum síðar var ég kominn í
samband við æðaskurðlækni að
nafni Dr. Gusberg sem leiðbeindi
mér í gegnum umsóknarferlið ásamt
aðstoðarmanni sínum. Þetta ferli var
langt og strangt og fólst m.a. í því að
ég færi í ýmsar ónæmisfræðilegar
rannsóknir, sýndi fram á að ég væri
ekki öreigi á bótum frá ríkinu og að
ég ætlaði mér ekki að hverfa þegar
til Bandaríkjanna væri komið og
notfæra mér(greinilega ofmetið)
félagskerfið þar í landi. Ef ég ætlaði
mér að misnota eitthvert félagskerfi
í heiminum væri það örugglega
hagkvæmast á íslandi.
Við fyrstu sýn virtist þetta erfiður
hjalli að yfirstíga. Umsóknarferlið
náði hæstu hæðum þegar ég fór
framhjá sprengjusökklunum og
í gegnum vopnaeftirlitskerfið í
víggirtu sendiráði Bandaríkjanna við
Laufásveginn. Þar fékk ég yfirheyrslu
(nánast af þriðju gráðu) um áætlanir
mínar í landi tækifæranna svo að
næstum minnti á Guantanamo flóa.
Ég fékk loks B1/B2 Visa svo mér var
ekki til setunnar boðið. Eftir jól og
áramót í New York var ég mættur á
skrifstofu læknadeildar Yale kl. átta
að morgni 2. janúar. Bandarískir
læknanemar eru ekkert að eyða tíma
í jólafrí sem er kannski skiljanlegt
þegar maður heyrir upphæðirnar
sem þeir borga í skólagjöld árlega.
Á skrifstofunni sátu um tíu krakkar
frá öllum heimsins hornum. Ástralía,
Bretland, Indland, Líbanon, Suður-
Kórea, Suður-Afríka og Þýskaland
voru meðal þeirra þjóða sem á
fundinum sátu. Indverjarnirbáðirlitu
út fyrir að vera miklu yngri (sem þeir
voru því Indverjar eyða hvorki tíma í
jólafrí né grunnskóla) og Þjóðverjinn
var mættur í scrubbinu
og hvíta sloppnum með stetóskópið
um hálsinn eins og ekkert væri
sjálfsagðara. Talandi um þýska
nákvæmni. Flestir í hópnum
voru á medisínskum deildum
og var sagt að mæta kl. Átta
morguninn eftir, nema mér. Ég
hafði óskað eftir barnaskurðdeild og
krabbameinsskurðdeild og fékk stöðu
„sub-intern“ á þeirri síðarnefndu.
Ég vissi ekki (né veit enn þann dag
í dag) hvað „sub“ið stóð fyrir. Gat
maður virkilega komist lægra en
intern á skurðdeild? Ég skyldi mæta
klukkan „five thirty". Ég spurði
auðvitað eins og asni hvort hún ætti
við eftirmiðdaginn eða að nóttu og
komst fljótt að því að kanar tala um
„five in the morning“ en ekki fimm
að nóttu eins og við svefnpurrkurnar
á íslandi erum vanar.
Fyrsti dagurinn var frábær þótt
viðbrigðin væru mikil. Ég var
mættur í læknanemajakkanum
mínum (læknanemar við Yale eru
í hvítum lækna-mittisjökkum eins
og klipptir út úr Footloose og síkka
slopparnir með árunum í sérnámi)'
Mitt fyrsta verk var að gera „pre-
round“, vekja sjúklingana, fara yfir
rannsóknarniðurstöður gærdagsins
og aðgerðir og skrifa ítarlega nótu
um framgang mála. Svo átti ég
að þylja rununa upp fyrir „chief
residentinum á innan við þrjátíu
sekúndum sem var mjög erfitt í fyrstu
þótt ég sé ágætur í ensku, en komst
þó fljótt í vana.
„JohnisafortyyearoldpatientPOD
number3statuspostwhipplesop
o.s.frv. Þetta þurfti allt að gerast
fyrir kl. 6.20. Ég var langt frá því að
ná þessu fyrstu dagana, oftast vegna
þess að sjúklingunum fannst Bjarkar
hreimurinn minn svo magnaður og