Úrval - 01.07.1966, Blaðsíða 25

A VILLIDÝRAVEIÐUM
23
sem fyrir fáum árum mátti heita ó-
teljandi á sléttunum er nú næstum
horfin með öllu.
Framtíðin þarna er ekki björt,
hvað hinar stærri dýrategundir
snertir, en nú eru komnir á vett-
vang fáeinir menn, sem bæði hafa
bein í nefinu til að gera eitthvað
og eins gera sér ljóst, hvernig mál-
um er að skipast.
Auðugur landeigandi í Florida
hefur komið sér upp stórum veiði-
dýragarði til að vernda og við-
halda hvíta flóðhestinum (rhino),
veiðihlébarðanum (cheetah) og gír-
affanum, en öll þessi dýr eru orðin
mjög sjaldgæf.
Það verður að fara með gát í
öllum slíkum dýra-innflutningi. Það
er engin leið að vita, nema með
langri rannsókn, hvernig framandi
dýr muni hafast við í öðru landi,
en það er upprunnið í.
Menn skiptast mjög í tvo hópa
með og móti, að því er snertir skoð-
anir á dýrainnflutningi almennt..
Þeir, sem engan dýrainnflutning
vilja, óttast að aðkomudýrin raski
eðlilegu jafnvægi, sem sé í lífi
hinna villtu heimadýra álfunnar, og
orsaki óæskilega kynblöndun og
jafnvel éti okkar eigin villidýr út
á gaddinn.
Hinir, sem eru með innflutningi
benda á, að 1880 hafi verið fluttir
nokkrir erlendir fasanar og voru
þeirra á meðal hinn hringhálsa
kínv^rski fasan, og einnig ung-
verskar lynghænur og síðan brúnn
evrópskur silungur. Þessi dýr hafa
öll hafzt vel við og eru veiðimönn-
um til yndis í dag. Þó að skjöld-
urinn sé þannig hreinn í þessu efni,
þá hefur það engin áhrif á skoðanir
bölsýnismannanna.
Það var árið 1960, sem veiði-
málayfirvöldin í Nýju-Mexícó
leyfðu innflutning nokkurra Afríku-
dýra. Þetta var eins og áður er
ljóst önnur tilraun þeirra á þessu
sviði. Þeir völdu sér nú steingeit-
artegund frá Núbíu. Veiðimenn
sem fóru á vettvang til að handsama
dýrin, brá í brún, þegar þeir fundu,
hvað þeim hafði fækkað, jafnvel
í Sudan, þar sem þau höfðu verið
flest. Veiðimennirnir fluttu sig um
set til Ethiopiu, en þar mátti heita
að þessi geitartegund væri einnig
horfin með öllu. Loks gáfust þeir
upp og komu geitarlausir til baka
en yfirvöldin í Nýju-Mexico voru
ekki af baki dottinn heldur sneru
sér til dýrainnflytjenda í New York
og báðu hann að útvega sér síber-
ísku geitina úr hálendi Mongólíu.
Þessi tegund töldu menn að myndi
ekki hafast verr við í Nýju Mexico
heldur en núbiska geitin, og það
er miklu meira til af henni.
Þetta var aðeins byrjunin á mikl-
um þrengingum í sambandi við inn-
flutninginn. Landbúnaðarráðuneyti
Bandaríkjanna hefur sett þær regl-
ur, að öllum karldýrum, sem flutt
eru til Bandaríkjanna, skuli hald-
ið í sóttkví í heimalandi sínu, að
minnsta kosti 60 daga og síðan skuli
þeim enn haldið í sóttkví, aðra 30
daga eftir að þau koma til Banda-
ríkjanna, og er það í kví emni
mikilli í nánd við Clifton í N.J. og
þar eru þau einnig rannsökuð.
Ekki voru þetta nú samt einu
hömlurnar. Stuttu áður en steingeit-
in var flutt inn, höfðu verið sett