Úrval - 01.07.1966, Blaðsíða 35

VEGLEYSUMENN OG ÞJÓÐLEIÐAMENN
33
næstu fer8 minni sneri ég mér aS
skólunum, og var þar allsstaðar inn
á gafli og hafði af því mikla ánægju.
Einu sinni safnaði ég hamingju-
óska kortum, hvaðanæfa og þá fór
ég til Evrópu, sem oftar, og var að
leita að handgerðum pappír og sér-
kennilegum skrautborðum. I þess-
ari ferð, rakst ég á franskt þorp,
þar sem hinar fáu hræður, sem voru
þar, gerðu ekkert annað en fram-
leiða skrautborða og engin fjöl-
skyldan sömu gerðina. Ég hitti
þarna fjöSskyldu, sem hafði búið til
mann fram af manni, sömu gerðina
af pappír, allt frá dögum Shake-
speare. Eg hefi oft sótt Frakkland
heim og alltaf verið með eitthvað
nýtt á prjónunum, sem ég hefi ver-
ið að kynna mér.
Ég tel mig hafa kynnzt Frakk-
landi og Frökkum miklu betur á
þennan hátt en þó að ég hefði farið
alfara slóðir.
Hvort heldur þú gegnir embætti
eða safnar, selur eða kaupir, þá
hitturðu þína líka um allan heim.
Láttu þér ekki til hugar koma að
ferðast bara til að „komast burt
frá öllu saman“. Veldu þér áhuga-
mál með í ferðina. Þetta eykur þekk-
ingu þína og ánægju mklu meir en
ef þú ferðast af einskærri forvitni
og eltir latur og áhugalaus leiðsögu-
manninn.
I stríðslok var ég hjúkrunarkona á dagvakt á sjúkradeild fyrir her-
menn, sem verið höfðu stríðsfangar í Þýzkalandi. Þeir voru að vísu
ekki alvarlega veikir, en þeir urðu samt að gangast undir gagngera
læknisskoðun, áður en þeir fengju að fara heim. Þetta var hersjúkrahús,
sem var staðsett innan herbúða, en á kvöldin fengu þeir leyfi til þess
að fara út fyrir herbúðirnar. Þeir voru því oft fremur hátt uppi, þegar
þeir sneru aftur til sjúkrahússins seint á kvöldin eða i byrjun nætur.
Hjúkrunarkonan, sem var á næturvakt, var mjög kredduföst, hvað allar
sjúkrahúsreglur snerti, og hún kveikti á öllum ljósum nákvæmlega
klukkan 5 að morgni og kallaði hástöfum, að nú væri kominn timi til
þess „að rísa á fætur og snyrta sig.“ Verstu svefnpurkurnar varð blátt
áfram að draga fram úr rúminu.
Mennirnir hlýddu i fyrstu, en brátt kom að því, að þessi regla varð
versti „óvinur" þeirra. Og með ráðsnilli þeirri, sem einkenndi þá, tókst
þeim sannarlega að finna hinn veika hlekk í vörnum óvinarins, og
ráðast gegn honum.
Þegar næturhjúkrunarkonan kveikti einn morguninn, varð hún n.eydd
til þess að horfast í augu við hræðilega ákvörðun. Við henni blöstu
30 náttbuxur, sem höfðu verið brotnar snyrtilega saman og héngu yfir
fótagafl hvers rúms, svo að þetta minnti á reglulega uppröðun fall-
byssna.
Og allt frá þeim morgni virti næturhjúkrunarkonan þennan þögla
sigur þeirra. Jean Houston