Úrval - 01.07.1966, Blaðsíða 66

64
ÚRVAL
var eins og að einhver skipaði mér
að bíða. Og tíminn leið. Vatnið
steig hægt en jafnt og loftið varð
þyngra og fúlla. Ég fylltist löng-
un ti lað rjúfa þögnina í kringum
okkur. Ég sagði við Willy:
— Ég skal veðja dollar við þig, að
við köfnum áður en við drukknum.
— Allt í lagi, svaraði Willy, ég
tek veðmálinu. Ég held við drukkn-
um fyrst.
Við paufuðumst við að seilast eftir
dollaraseðlunum gegnblautum en
síðan þögnuðum við á ný.
Við heyrðum einu sinni skothríð
og það var einkennilegt að hlusta
á hana berast hingað niður til okk-
ar gegnum vatnið og myrkrið. Það
hlaut að vera komin nótt, þegar
þetta var, því að eftir klukkunni
var liðinn meira en hálfur dagur
síðan við höfðum sokkið. Óvinur-
inn hafði sannarlega hitt á okkur
dottandi á verðinum, en það var
allt, sem við vissum um gang mála.
— Það er að þyngjast ískyggilega
loftið hér, sagði einhver. Er ekki
fatageymslan hérna við hliðina á
okkur. Eigum við ekki að reyna að
komast þangað? Það er ekki víst,
að það sé sjór í henni.
Við fundum dyrnar að geymsl-
unni. Þaðan lá engin útgönguleið,
en hún var að mestu þurr enn, og
þar voru dýnur og föt til að liggja
á. Við vorum ekki fyrr komnir
þangað en við heyrðum högg í þil-
ið og skildum, að í næsta klefa eða
hólfi myndi vera annar hópur og
þeir höfðu heldur ekki fundið
nokkra útgönguleið.
Hugsanirnar liðu letilega um heila
mér. Allt í einu fylltist ég gremju
og reiði. Hvers vegna fengum við
ekki að deyja í sólinni og stand-
andi á eigin fótum eins og mönnum
sæmdi. Þannig áttu hermenn að
deyja. í stað þess var að dragast úr
okkur líftóran í loftleysi innan þess-
ara járnveggja.
Því var ekki að neita samt, að
það þurfti hugrekki til að deyja á
þennan hátt, og hefði ég slíkt hug-
rekki. Stæðist ég raunina. Ég bað
fyrir sjálfum mér og fjölskyldu
minni og bað jafnframt fyrirgefn-
ingar á syndum mínum.
Stundirnar liðu. Þá var það allt
í einu, að við heyrðum hamarshögg
í fjarska. Stál nerist við stál.
— Hvað er þetta, spurði einhver,
eru þeir á leið til okkar.
— Rólegir. Hlustum.
Við heyrðum hávaðann aftur, og
ekki endrum og eins, heldur virtist
þetta vera högg frá einhverju vél-
tæki. Var verið að bjarga okkur?
Hvers vegna var hljóðið daufara
núna? Nú heyrðist ekkert. Myndu
þeir finna leiðina til okkar? Ég
þorði ekki að vona það, en hjarta
mitt barðist örar.
Við lömdum í þilið með skipti-
lykli, sem við fundum. Þrjú stutt
— þrjú löng. Við yrðum að láta
þá vita af okkur hér.
Þetta var sjálfsagt lofthamar.
Þarna heyrðist í honum aftur og
nú hærra en síðan var allt hljótt
á ný.
Við hömruðum SOS aftur með
sksptilyklinum á þilið og jafnframt
mor;íuðum við hvernig sakirnar
stæðu hjá okkur.
Við erum enn tíu á lífi hérna.
Við höfum verið hér heilan sólar-