Úrval - 01.07.1966, Blaðsíða 67

Á BOTNI PEARL HARBOUR
65
hring í þessum hræðilega stað. Við
vorum þrjátíu. Hinir eru horfnir.“
Við hiðum allir í ofvæni.
Ailt í einu heyrðum við óp mikið
úr næsta klefa. Þeir höfðu brotizt
í gegn til þeirra. Félagar okkar
kölluðu, að við værum í næsta
hólfi og við lömdum í æði á stál-
þiliS.
- Figum við að búa til fyrir
ykkur loftgat, kallaði rödd að utan.
— Já, já, borið gat, hrópuðum við
einum rómi.
Við brugðum nú upp ljósinu og
sáuni þegar borinn kom í gegn og
þegar honum var kippt úr gatinu
myndaðist hvellur, þegar loftið að
utan og inni var að jafnast. En
vatnið byrjaði að streyma inn um
leið og gatið myndaðist. Við höfð-
um ekki hugsað um það. Það kom
upp um lúguna og við flýttum okkur
að loka henni, en vatnið sprautað-
ist inn með lúgunni.
— Verið rólegir, félagar kallaði
einn verkamannanna að utan, við
náum ykkur út.
Ég horfði eins og dáleiddur á
sagarblaðið, sem var að byrja að
hreyfast lárétt með fram loftinu.
Einn okkar hrópaði:
— Logsjóðið okkur út.
— Nei, var hrópað á móti, þið
mynduð allir kafna. Reynið að
halda kjarkinum svolítið lengur.
Hávaðinn í loftsöginni var gífur-
legur, þar sem hún urgaði í sundur
þykku stálinu.
Vatnið hafði nú stigið ört og náði
okkur í hné og steig óðfluga.
— Flýtið ykkur, flýtið ykkur,
æptum við. Sögin hafði nú lokið
við að skera fyrir gatinu á einn
vegginn og var byrjuð á annan veg
Ég sneri mér við og leit á lúguna.
Hún bognaði inn. Jafnvel þykkt
stálið myndi ekki standast þann
þrýsting, sem mæða mundi á lúg-
unni áður en lyki. Myndum við
þrátt fyrir allt drukkna eins og
rottur.
— Flýtið ykkur. í guðs nafni,
flýtið ykkur. Við getum ekki stanzað
flóðið.
Sögin var að byrja að þumlung-
ast á þriðja veginn og við störðum
á blaðið. Vatnið tók okkur nú í
mjöðm. Myndi lúgan halda?
— Við ætlum að reyna að sveigja
plötuna út, heyrðum við rödd segja,
þegar sögin hafði lokið við að rista
niður þriðju hliðina.
Við sáum fingur grípa inn yfir
eina röðina á plötunni, sem nú
hafði verið skorin á þrjá vegu. Það
var rétt, að það var enginn tími til
að skera plötuna alveg úr, ef við
áttum að nást lifandi.
Platan svignaði út undan átaki
mannanna og vatnið ruddist í op-
ið og við um leið, og eftir andar-
tak vorum við allir komnir yfir í
klefann til björgunarmannanna, en
þaðan var greið leið úr skipinu.
Þakklátum augum leit ég til líf-
gjafa minna. Það voru hawaiskir
hafnarverkamenn og nokkrir sjó-
liðar.
Það hafði reynzt rétt hjá mér,
að flotinn sá um sína, ef þess var
nokkur kostur.
Þegar ég stóð á kilinum á Okla-
honma og horfði aftur undan þar
sem sá á skipin Tennessee, West
Virginia og Arizona, og reykinn,
sem lagði upp af þeim og höfnina