Úrval - 01.07.1966, Blaðsíða 65

Úrval - 01.07.1966, Blaðsíða 65
Á BOTNI PEARL HARBOUR 63 í vatni. Það var ekki langur tími liðinn síðan lúðurinn hafði kallað okkur til orrustu. Úrið mitt gekk enn og mér skildist að það hefði ekki tekið skipið nema 15 mínútur að sökkva. Tíminn sniglaðist áfram. Vatnið steig en loftið hvarf. Það leitaði um smugur eitthvað út í skipið. Líkamir hinna drukknuðu félaga okkar möruðu í vatnsskorpunni og við gátum dröslað þeim á bak við brak og höfðum sjálfsagt allir hugs- að sömu hugsunina, að það yrði ekki langt þar til við værum þar einnig hjá þeim. Sjálfsagt hafa flestir okkar beðið sömu þöglu bænarinnar og ég: — Guð, bjargaðu okkur héðan. Olíubrákin á vatninu og fýlan af henni olli okkur ógleði. Einn og einn maður var að hverfa á brott til að leita fyrir sér um útgöngu — leið, en enginn þeirra kom aftur. Hér átti enginn neitt eftir nema sitt eigið líf, og það var eðlilegt, að menn vildu ráða hverra ráða þeir leituðu til að bjarga því. Við höfðum ekki verið þarna lengi, þegar við vorum ekki orðn- ir nema tuttugu talsins, en ekki varð vart við nokkurn æsing eða hræðslu, og stundirnar liðu. Vatn- ið steig þumlung eftir þumlung og það voru dýrmætir þumlungar. Mér varð hugsað heim og til æskudaga minna og þess fólks, sem ég hafði kynnzt. Ég minntist langra sumar- daga við önn og strit á búgarð- inum, en samt vannst tími til að skemmta sér við sund og veiðar og drauma. Jafnvel hér í myrkrinu og dauðanum töfruðu minningarnar bros fram á varir mínar. Fjöl- skylda mín gaf mér styrk. Það var meir en ár síðan ég h'afði séð hana, og þau höfðu öll staðið úti fyrir dyrum og veifað mér í kveðju- skyni, þegar ég hélt úr hlaði. Hvern- ig myndu þau taka fréttinni um dauða minn? Auðvitað myndu þau syrgja mig, en þó með örlitlu stolti. Einn mannanna mundi nú allt í einu eftir, að það átti að vera neyðarlúga hér einhvers staðar. „Hún er þröng sagði hann og ligg- ur alla leið niður á aðaldekkið um þrjátíu fet. Við skulum reyna. Ég reyndi að gera mér grein fyrir, hvar þessi lúga myndi vera, en slíkt er erfitt, þegar maður snýr öfugt við það sem á að vera. Það var ekki líklegt, að nokkur okkar kæmist alla þessa leið lifandi. Fyrst yrði að fara eftir rennunni og nið- ur á aðaldekkið, um þrjátíu feta leið, og síðan yrði að fara yfir dekkið og upp á yfirborðið. Það var ekki líklegt, að nokkur maður gæti haldið niðri í sér andanum allan þennan veg. Við fundum lúguna undir vatninu og hún virtist nákvæmlega nógu víð fyrir mann að skríða í gegn. Við útbjuggum einskonar líflínu úr skyrtunum okkar, 1 því augna- miði að hann gæti fikað sig eftir henni til baka. Maðurinn, sem fyrst- ur hafði látið sér detta þessa und- ankomuleið í hug, fór af stað, en hann kom ekki aftur, og enginn þeirra sem á eftir honum fóru. Ég ákvað að bíða, enda þótt ég vissi ekki hvað réði þeirri ákvörðun minni. Ég var ekki hræddur en það
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.