Úrval - 01.07.1966, Síða 27

Á VILLIDÝRAVEIÐUM
25
Rickenbacker, sem á búgarð í nánd
við Hunt. Hann hefur þar meðal
annarra dýra, Sambur, hindir en
einnig mouflonsauði, jörpu geitina
frá Evrópu, Austur-Indíudádýrið og
síka dádýrið frá Japan. A öðrum
búgörðum þarna eru kúduantilópur
og oryxantilópur.
Snjallir veiðimenn segja, að kann-
ske sé jarpur hafur frá Indlandi
það dýrið sem skemmtilegast sé að
veiða allra dýra, og máski einnig
fallegast allra dýra. Ef til vill á
þetta dýr eftir að verða eins al-
gengt í Bandaríkjunum og hið
bandaríska hreindýr.
Það er mikið starf unnið víða um
heim til að bjarga ýmsum hinna
stærri villtu dýra. í Suður-Kali-
forníu eru félagar í alþjóðlegum
veiðiklúbb að vinna að því, að
koma upp miklum garði í auðnum
fylkisins, þar sem hægt sé að geyma
villt afrísk dýr meðan þau séu að
venjast aðstæðunum.
Hinar miklu auðnir Kaliforníu
eru vel fallnar fyrir hitabeltisdýr,
en þar er nú ekkert nema hin
hyrnda geit og vindurinn. Venezu-
ela, Brasilía og Argentína hafa á
prjónunum áætlanir um innflutn-
ing villtra dýra. f Kanada og
Astralíu eru miklar auðnir, sem
engin dýr ganga enn á. Þessi grein
um hvað sé að gerast í þessum mál-
um í dag, ætti að enda á þeirri að-
vörun, að þeim, sem hafa áhuga á
að bjarga ýmsum dýrum frá al-
dauða er mál að hraða sér. A morg-
un getur það verið of seint.
Öldin okkar er stolt af vélum, sem hugsa, og tortryggnin gagnvart
hverjum þeim manni, sem reynir það. Howard Mumford Jones
„Móðir mín var mjög stolt af mér,“ segir Milton Berle gamanleikari.
„Dag nokkurn hringdi ég til gistihússins, sem hún dvaldi á í New York.
Hún var ekki í herberginu sínu, svo að ég bað símastúlkuna um að
láta vikapilt kalla nafn hennar niðri í sölum gistihússins. Að lokum
fannst hún niðri i troðfullum biðsalnum. Hún gekk að símanum, tók
upp taltækið og hrópaði: „Halló, er þetta sonur minn, Milton Berle?“
Parade
Skólastýra í húsmæðraskóla minnist sérstaklega konu einnar, sem
sótti mjög reglulega matreiðslutímana á dagnámskeiði, sem haldið var
fyrir utanskólanemendur. Hún virtist mjög áhugasöm og skrifaði hjá
sér firn af upplýsingum í hverjum tíma. „Þegar hún kom í sýnikennslu
og smökkunartíma, tók hún alltaf upp penna og skrifaði og skrifaði
blaðsíðu eftir blaðsíðu. Ég var auðvitað stórhrifin af þessum eldlega
áhuga. Þvi spurði ég hana dag einn, þegar hún hafði verið heilt ár
á matreiðslunámskeiðunum, hvernig gengi nú með matseldina." „En
ég bý alls ekki til mat,“ svaraði hún, þá. „Ég kem bara til þess að fá
hádegismat."