Úrval - 01.07.1966, Side 56

54
und íbúar þorpsins lifðu á smygli
og umferðinni um fljótið, og nokkr-
ir höfðu atvinnu við litla herstöð
í grendinni. Einhverjir fengust að
vísu við gúmútflutning og kvoðu,
sem notuð var í tyggigúmmí. Dálít-
ið var selt af krókódilaskinnum og
hitabeltisfiski.
Mike endavelti þessu öllu saman.
Hann kom í fyrstunni til Leticia til
að leita uppi villt dýr fyrir dýra-
garð sinn í Tarpon Spring í Florida.
Hann safnaði þar dýrum til sölu og
þessi viðskipti voru orðin umfangs-
mikil. Hann fann dýrin þarna, það
vantaði ekki, og innan fárra ára
var hann orðinn einn af bezt þekktu
dýrasölum heims.
En jafnframt þessu hefur hann
gerbreytt öllum hugsunargangi
manna þarna um slóðir og virðist
nú vera vel á veg kominn með að
mynda þarna fyrirmyndar bæ.
Ókvalræði hans til stórræðanna
og ákafi hans að hverju sem hann
gekk, var driffjöðrin. Hann hamað-
ist barði sig utan, bað og kveinaði,
samdi og stundum bölvaði og hót-
aði til að fá vilja sínum fram-
gengt.
Nú þekkja allir um hundruð
mílna svæði hið stóra M. Það þekkja
allir þennan karlmannlega mann,
skjótan í hreyfingum, með stórt nef
og síglottandi út í annað munnvik-
ið.
„Maique“ kalla innfæddir hann
og hann hefur hjálpað þeim flestum
í peningasökum, veitt þeim atvinnu
og meðul og læknishjálp, föt og jafn-
vel leikföng fyrir börnin þeirra. í
dag er hann aufúsu gestur í hinum
afskekktustu Indíánaþorpum, þar
ÚRVAL
sem enginn hvítur maður annar má
stíga fæti sínum.
Ég fylgdist einu sinni með honum
til Indíánaþorps eins, Ticunas í nánd
við landamæri Brasilíu. Þegar við
komum til þorpsins geysaði þar kíg-
hósti, en Indíánar þola þá pest illa
og veldur hún þeim oftast dauða í
hrönnum. Við gengum frá einum
strákofanum til annars, og sáum
börn liggja eins og hráviði nær
dauða en lífi. Tvær ungar mæður
sátu úti fyrir tjöldum sínum með
dauðvona börn sín í fangi sér og
grétu hljótt.
Mike hafði tal af höfðingjanum,
sem hafði misst son sinn þá í vik-
unni á undan. Að loknu því samtali
sneri Mike á brott og til hraðbáts
síns, sem var með vél úr flugvél
og hafði ógurlega hátt. Við keyrð-
um eins og fjandinn væri á hælum
okkar aftur til baka til Leticia. Þeg-
ar þangað kom stökk Mike á mótor-
hjól sitt og ók af ofsahraða til
sjúkrahússins. Þeir áttu ekkert bólu-
efni, og þá sendi hann neyðarskeyti
til bandarískrar flotastöðvar í Boga-
tá.
Mike var viðutan næsta dag og
upptekinn af störfum sínum, en
næsta dag lá betur á honum og hann
brosti breitt:
— Þeir ætla að senda bóluefnið í
dag, hrópaði hann glaður, og lækni
með því.
Hann tók á móti lækninum, sem
kom með flugvélinni, tók hann um
borð í bátinn sinn og keyrði af stað
eins og vélin þoldi. Mörgum klukku-
stundum síðar komu þeir til baka,
skítugir og illa til reika, en það lá
vel á þeim.