Úrval - 01.07.1966, Qupperneq 63

Á BOTNI PEARL HARBOUR
61
inn hafði gert sér í hugarlund,
hvernig tundurskeyti geta rifið opn-
ar skipssíðurnar.
Einhver hrópaði upp yfir sig og
okkur varð öllum litið á gat, sem
myndast hafði í skipssíðuna og
sjórinn féll þar inn og skipið byrj-
aði að hallast. Við störðum með
skelfingu á sjóinn hækka í skipinu
jafnframt því sem hallinn jókst svo
að ill-stætt var á dekkinu, þar sem
við vorum. Allskonar tæki og dót
kastaðist til sitt á hvað, og ein-
hverjir okkar byrjuðu að feta sig
upp stigann. — Þeir brjóta fyrir
mér alla diskana, sagði ég, og ein-
hverjir þeirra sem vissu að ég vann
í eldhúsinu hlógu annarlegum
hlátri, og ég bætti við: — Hlæ-
ið ekki, þeir draga það af kaupinu
mínu.
Við reyndum að komast upp á
dekkið fyrir ofan okkur. Nokkrir
reyndu að komast upp um neyðar-
rennu, en sátu fastir. Ég rak höf-
uðið upp í hæð við sprengjudekk-
ið um leið og hinar geysistóru
sprengjur Oklahoma, sem vógu
tonn hver, losnuðu úr festingum
og komu veltandi á mennina, sem
voru þarna á víð og dreif um dekk-
ið. Þeir áttu sér engrar undankomu
von.
Stjarfur af skelfingu horfði ég
á tvo vini mína, gera árangurs-
lausa tilraun til að forða sér, en
örstuttu síðar höfðu þeir fyllt flokk
þeirra, sem flutu rétt hjá skipshlið-
inni á grúfu með andlitið í kafi.
Ég stóð enn í sömu sporum, þeg-
ar hin hræðilega skipun barst frá
manni til manns um allt skipið:
— Yfirgefið skipið! Yfirgefið skip-
ið!
Fleiri sprengjur losnuðu, og ég
sá, að ég myndi ekki öruggur þar
sem ég stóð. Bátsfélagi minn einn
stóð í skjóli við sprengjuklefann
uppi á dekkinu, og ég sá, að ég
yrði að komast þangað. •— Ég kall-
aði til hans, og bað hann að grípa
mig um leið og ég stykki. Mér var
ljóst, að ef honum mistækist það,
myndi ég ekki geta fótað mig á
snarhöllu dekkinu, og myndi þá
annað hvort verða fyrir veltandi
sprengju eða drukkna undir skip-
inu.
— Viðbúinn, öskraði ég og stökk
og hann beið mín með útrétta
arma, og náði góðu taki á mér, og
ég greip síðan í rekka á klefan-
um.
Mér varð litið upp, og sá þá að
í lúgugatinu fyrir ofan mig, hékk
sjóliði, hálfur niður um gatið. Ég
hafði þekkt hann vel, því að við
höfðum komið báðir jafnsnemma
í flotann og vorum báðir nýliðar
og við lékum oft beisbol saman.
Við komumst ekki neitt og urð-
um að þola það aðgerðarlausir að
sprengjunum rigndi yfir okkur.
Reyndar varð okkur ljóst um það
lauk að þetta voru ekki flugvéla-
sprengjur heldur tundurskeyti, og
þar af leiddi að allar skemmdirnar
urðu um sjólínuna, stundum rétt
yfir henni, en stundum líka undir
henni og þá flæddi sjórinn inn um
hin stóru göt, sem mynduðust.
Skipið hallaðist orðið svo mikið,
að við vissum, að ekki myndi líða
á löngu þar til það sykki. Allt í
einu var ekkert dekk undir fótum
mér. Það var við hliðina á mér,