Úrval - 01.07.1966, Síða 64

62
ÚRVAL
þar sem ég hékk í rekkanum. Ég
var einn í hópi fjölda deyjandi,
særðra og sökkvandi manna, þegar
Oklahoma hvolfdi og sökk.
Ég færðist í kaf, en mér skaut
upp aftur og ég var undrandi með
sjálfum mér á því að ég skyldi
vera á lífi. Ég heyrði stöku neyðar-
óp og köll, en síðan féll allt í djúpa
kyrrð, nema gjálfrið í sjónum inni
í skipinu. Mér datt ekki annað í hug,
en við værum allir dauðans matur.
Allt í einu heyrði ég neyðaróp
rétt hjá mér, og mér fannst ég
kannast við röddina: — Hjálp, ég
kann ekki að synda.
Það kveikti einhver á lugt, sem
bar daufa birtu umhverfis okkur og
við sáum alls konar muni á floti
og síðan líkin af félögum okkar.
Ég synti til mannsins, sem kallað
hafði og gat haldið honum upp úr
á hárinu. í bjarmanum frá lugtinni
sáum við göng, sem voru að mestu
þurr, og við svömluðum þangað
allir, og þá taldist mér til að við
værum þrjátíu talsins. Ég bauðst
til að fara og leita eftir útgöngu-
leið. Ég tók með mér lugtina og
stakk mér síðan í vatnið og komst
að dyrum, sem lágu inn í aðra
vistarveru eða klefa. Ég brá upp
ljósinu. Það var mikið vatn í þessu
herbergi og allt á floti, en hér hlaut
að vera neyðarlúga einhversstaðar
eða kýrauga. Það var erfitt að átta
sig. Þarna, eins og þar sem við
vorum, voru dýnur og annað dót
og síðan lík, á floti. Loks fann ég
kýrauga, en það sat maður fastur
í því, feitur maður. Ég halaði í fæt-
ur hans en gat ekki með nokkru
móti hreyft hann. Þetta var kald-
hæðið. Ég hefði getað komizt út
um þetta auga. Ég fann hvergi
annars staðar smugu, hvernig sem
ég leitaði, og ég hélt aftur til gangs-
ins, sem við höfðum þjappazt sam-
an í og flutti félögum mínum hin-
ar döpru fréttir.
Við leituðum víðar fyrir okkur
en fundum enga útgönguleið. Við
vorum í „loftvasa", sem myndazt
hafði, þegar skipið sökk. Við viss-
um allir að það gat ekki verið nema
spurning um tíma, hvenær loftið
hefði smálekið burtu, eða við eytt
því, og vatnið seytlað inn í stað-
inn. Það hækkaði líka jafnt og
þétt, þó að hægt færi. Ég ól þá
von í brjósti, að væri einhver
möguleiki til björgunar, þá myndi
flotinn bjarga okkur, en eins og
sakir stóðu vissi ég ekki annað
en Japanir hefðu tekið Pearl Har-
bor og ekki færu þeir að bjástra við
hjörgun bandarískra sjóliða. Við
virtumst því í vonlausri aðstöðu.
— Við skulum þegja, skipaði
einhver, það sparar loftið.
— Til hvers, spurði einhver. Það
svaraði enginn.
Við höfðum slökkt ljósið til að
spara rafhlöðuna og sá sem skipaði
okkur að þegja hafði rétt fyrir sér,
það sparar heldur loftið en hitt.
Við húktum þegjandi í myrkrinu,
hver og einn með sínar hugsanir.
Ég hefði getað tyllt mér á ein-
hverja málmsyllu, sem soðin hafði
verið í stálþilið, sumir húktu í
stiganum, aðrir hölluðust upp að
þilinu, því að þó að skipið væri
á hvolfi, þá var á því um 30 gráðu
halli, og hafði það í för með sér,
að við þurftum ekki allir að vera