Úrval - 01.11.1966, Síða 44

42
ÚRVAL
Hann var aðeins hálft sjötta fet á
hæð í sjóstígvélum og með sjóhatt
á höfðinu. Hann var ekki beinlínis
mjúkur á manninn og kunni heldur
betur að taka upp í sig.
Það var sem „Blánefja“ fylltist
kynngimögnuðum kraft undir stjórn
Walters. Þegar hann stóð við stýri
var hann vanur að tala til skonnort-
unnar, eins og hún væri mannvera.
Stundum talaði hann mjúkum rómi,
en þó var hann oftar byrstur. Skips-
höfnin stóð á því fastara en fótun-
um, að skonnortan skildi hann og
hlýddi honum. „Blánefja er næst-
um mannleg", sagði einn þeirra, og
sama má segja um Angie skip-
stjóra.“
Gamlar erfðavenjur voru tengd-
ar við þau bæði tvö, skonnortuna
og skipstjóra hennar. Angus Walt-
ers fæddist árið 1881 í Lunenburg í
Nova Scotiafylki í Kanada, litlum
hafnarbæ, sem hafði af að státa
heimsins stærsta djúphafsfiskiflota,
150 seglskipum, sem sóttu hin
stormasömu Grand Banks fiskimið
úti fyrir Nýfundnalandi. fbúar
Lunenburg voru margir af þýzkum
uppruna. Smámsaman hófst sam-
keppni milli fiskimannanna frá
Lunenburg og áhafna skonnortanna
í bænum Gloucester í Massachus-
ettsfylki í Bandaríkjunum. Hvorir
tveggja héldu því fram, að þeirra
skip væru bezt og þeir væru betri
sjómenn. Walters var bara 13 ára,
þegar hann fór fyrst á sjóinn. Þeg-
ar hann var orðinn fullgildur skip-
stjóri 21 árs að aldri, voru keppi-
nautar þessir byrjaðir kappsiglingar
heim frá fiskimiðunum, með full-
fermd skip fyrir fullum seglum.
Samkeppni þeirra var í rauninni
fremur vinsamleg. Þeir gerðu þetta
fyrst og fremst vegna ánægjunnar
einnar, sem þeir höfðu af kappsigl-
ingunum.
Skip Bandaríkjamannanna unnu
oftast kappsiglinguna. Skipin frá
Nova Scotia, sem stunduðu veiðar
á fiskimiðum þessum, voru fremur
byggð með burðarþol fyrir augum
en hraða. Almenningur fylgdist
ekki enn með kappsiglingum þess-
um. Skipshafnirnar einar vissu i
raun og veru, hverjir báru sigur úr
býtum hverju sinni. Öðrum var al-
veg sama um það.
En á þessu varð gagnger breyt-
ing árið 1920. Það hafði orðið að
hætta við kappsiglingu skemmti-
snekkja, sem bar heitið Ameríku-
bikarinn, og var það vegna mikils
storms. Þá ákvað dagblaðið „Her-
ald“ í Halifax að gangast fyrir
kappsiglingu sterkbyggðari skipa,
þ.e. beztu skipanna í fiskiflota
Bandaríkjanna og Kanada.
í fyrstu keppninni það haust vann
skipið „Esperanto" frá Gloucester
með auðmýkjandi yfirburðum og
fór aftur með nýja Alþjóðlega fiski-
mannabikarinn til Boston-
ríkjanna.” Stolt Lunenburgbúa var
sært holundarsári. Þetta var meira
en Angus Walters fékk afborið.
Þennan vetur stundaði hann ekki
sjó, heldur æddi hann um allt eins
og grenjandi ljón og safnaði fé til
þess að byggja fyrir skip, sem verða
skyldi hraðskreyðara en nokkurt af
þessum fiskiskipum Bandaríkja-
manna.
Honum tókst að selja 350 hluta-
bréf í þessu fyrirhugaða fyrirtæki á