Úrval - 01.11.1966, Qupperneq 46

44
ÚRVAL
miklum norðaustanstormi, „Blá-
nefja“ var komin margar mílur á
undan „Gertrude" og sigldi á met-
hraða eða 17 hnútum, þegar kapp-
siglinganefndin kvað upp þann úr-
skurð, að rokið væri orðið of ofsa-
fengið og því skyldi keppninni hætt
þennan daginn. Walters varð al-
veg bálreiður. „Ef þið drengir getið
ekki þolað þessa golu“, hreytti hann
úr sér framan í nefndina, sem var
saman komin í bát sínum, ættuð þið
að hypja ykkur í land, svo að við
Ben getum gert út um þetta eins
og menn!“ En nefndin var óhaggan-
leg.
í lokakeppninni gerði Walters sig
sekan um slæm mistök aldrei þessu
vant. „Blánefja" var góðan spöl á
undan „Gertrude“, í stað þess að
sigla beint á undan „Gertrude" lét
Walters „Blánefju" slaga spottakorn
burt frá henni. Skyndilega varð
logn, og „Blánefja“ fékk nú ekki
hinn minnsta vindblæ í seglin. En
nú fékk „Gertrude" svolitla golu
frá landi og slapp burt frá „Blá-
nefju“ og fram úr henni og vann
Liptonbikarinn. „Þeir sigruðu ekki
Blánefju", sagði Walters síðar. „Þeir
sigruðu mig.“ Honum var annarra
um frægðarorð það, sem af henni
fór, en sitt eigið.
En næsta ár var frægðarorð þeirra
beggja í veði, þegar Ben Pine og
„Gertrude11 tóku þátt í keppninni
um Alþjóðlega fiskimannabikarinn.
Veðjað var þúsundum dollara. Og
aldrei þessu vant höfðu menn nú
ekki mikla trú á „Blánefju.“ Walt-
ers fannst skonnortan titra líkt og af
eftirvæntingu, rétt áður en lagt var
af stað, Honum fannst sem hún
gerði sér grein fyrir mikilvægi þessa
augnabliks. „Sú gamla er alveg óð
í að komast af stað“, hrópaði hann.
Og það reyndist sannmæli. „Blá-
nefja“ hefndi fyrir sinn eina ósigur
með því að sigra „Gertrude" tvisvar
í röð, í annað skipti með hálfrar
klukkustundar yfirburðum. í veizl-
unni, sem áhafnirnar héldu á eftir,
stríddi Walters sínum gamla keppi-
naut. „Skrambi var nú einmanalegt
þarna úti, Ben“, sagði hann og
kímdi. „í næsta skipti ætla ég að
bíða eftir þér.“
Næsta skipti, og jafnframt hið
síðasta, kom ekki fyrr en eftir 7 ár.
En á þeim sjö árum færði „Blánefja"
eigendum sínum og áhöfn góðar
tekjur af þorskveiðum á Nýfundna-
landsmiðunum. Walters var nokkuð
vinnuharður við áhöfn sína og enn
vinnuharðari við sjálfan sig. Þetta
var erfitt og áhættusamt líf. Eitt
þúsund Lunenburgbúa hafa
drukknað á hafinu. En Walters elsk-
aði þetta líf. Þegar hann var eitt
sinn kynntur sem „hinn frægi kapp-
siglingaskipstjóri", sagði hann
byrstum rómi: „Ég er fiskimaður
og líka fjandi hreykinn af því.“
En hann var sam fyrst og fremst
hreykinn af hinni stórkostlegu
skonnortu sinni. Kanada sýndi hana
jafnvel á heimssýningunni í Chicago
og sendi hana til Englands árið
1935 vegna hátíðahaldanna, sem
haldin voru George konungi V. til
heiðurs. „Sjómannakóngurinn"
George V. varð svo hrifinn af „Blá-
nefju" ,að hann gaf henni stórsegl-
ið af sinni eigin snekkju. „Hann
virðist ósköp venjulegur maður, al-
veg prýðis náungi“, sagði Walters