Úrval - 01.11.1966, Síða 64

62
ÚRVAL
búnaður, sem gengur undir nafninu
„skammbyssa“, færif honum þau
skilaboð. Ólgandi sjórinn snýr fjög-
urra blaða skrúfu niður ás inni í
framenda tundurskeytisins, en
skrúfa þessi losar svo þar um ör-
yggisútþúnað. Nú er tundurskeytið
fullvirkt og mun springa í loft upp,
ef eitthvað snertir eitthvert þessara
fjögurra blaða.
Ungur tundurskeytaliði var ein-
mitt að vinna við eina af þessum
nákvæmu vítisvélum klukkan 5 mín-
útur yfir 6 síðari hluta þessa júlí-
dags. Hann hafði hugann allan við
málarastarfið og gleymdi öllu öðru.
Handfangið, sem tekið er í, þegar
hleypt er af, var fyrir honum, og
því lyfti hann öryggishandfanginu
og dró skothandfangið til baka. En
pensill piltsins stanzaði á miðri leið.
Það heyrðist þrumandi „WHOOMP-
hljóð og tundurskeytið þaut af stað.
Ég var í káetu minni stjórnborðs-
megin við brúna, þegar ég heyrði
skyndilega óskaplegan fyrirgang.
Ég þaut út, leit eftir eftir skipinu, og
þar blasti við óvenjuleg sjón. Tund-
urskeyti skrölti laust um á stálþil-
farinu, hafði verið „skotið“ í áttina
til afturenda skipsins. Þegar það
þaut af stað aftur eftir þilfarinu,
hafði það ýtt til nokkrum þungum
skotfærakössum, svo að þeir losn-
uðu úr böndum sínum, óg svipt burt
stjórnborðsstiganum, sem var úr
stáli, tasvert þungur og stór og vel
festur. Það fór upp á þriggja þuml-
unga byssupallinn og slóst þar utan
í loftvarnabyssu og skall síðan beint
á yfirbygginguna aftur á. Þaðan
rann það til baka út að stjórnborða á
þilfarinu. Þegar ég kom fyrst auga á
þessa óðu vítisvél úr brúnni, var
hún að skella á yfirbyggingunni aft-
ur á í annað sinn. Tundurskeytið
var ekki enn orðið fullvirkt, en það
gat orðið það á næsta augnabliki.
Ég leit í áttina til Skeena. Ég sá,
að það var stjórnborðsmbegin við
okkur. Ég skipaði svo fyrir, að þang-
að skyldi sent svohljóðandi skeyti:
LAUST TUNDURSKEYTI Á
STJÓRNBORÐSÞILFARI OKKAR.
Skeena breytti tafarlaust um stöðu
og tók að sigla bakborðsmegin við
okkur. Þeir kusu augsýnilega að
vera hléborðsmegin við St. Laurent
og vandamál okkar. Við kynnum að
þarfnast Skeena til þess að bjarga
okkur úr sjónum, ef illa færi.
Ég hélt af stað til vígvallarins
aftur á, þó að ég hefði enga hug-
mynd um, hvað ég ætti til bragðs
að taka, er þangað kæmi. Til allrar
hamingju kom annar maður þangað
einnig samtímis mér. Það var félagi
tundurskeytaliðans óheppna, Sam
Ridge undirliðsforingi. Hann vissi
ekki heldur, hvað gera skyldi. St.
Laurent valt ekki mikið þessa stund-
ina. Að öðrum kosti hefðum við
ekki getað gert neitt. Tundurskeyt-
ið valt til með sérhverri veltu skips-
ins. Skrúfublöð þess snerust og
snerust. Það rann fram á við í hvert
skipti sem skipið tók dýfu í þá átt-
ina. Svo þegar þilfarið komst í la-
rétta stöðu á nýjan leik, stanzaði
tundurskeytið eins og naut á leik-
vangi og virtist óákveðið í því, i
hvaða átt það ætti að sækja fram
næst. Þegar það valt utan í borð-
stokksgrindurnar, hlupum við að
því og héldum því þar kyrru svolitla
stunrd með því að halda okkur fast