Úrval - 01.11.1966, Side 72

70
ÚRVAL
fótleggjunum og framhandlegg.
Kynfærin í lagi. En, Hotch, það
gengur bara allt á áfturfótunum
fyrir mér núna. Og svo til þess að
bæta gráu ofan á svart, þá samdi
ég um að skrifa 15.000 orða grein
fyrir ,,Look“, ég, fatlaður maðurinn
á fleiri en einn veg. O, ég kæri mig
ekki um að vera með neina svart-
sýni, en mig langar andskoti mikið
til þess að fá þig með í þessa ferð
til þess að létta skap mitt.“
Báturinn lagðist upp að hafnar-
bakkanum við Grittihöllina, sem var
eitt sinn aðsetur ítalskra konunga,
en er nú glæsilegt, en fremur rólegt
gistihús. Þetta voru aðalbækistöðv-
ar Ernests, þegar hann var í Feneyj-
um. Þegar ég kom inn í herbergið
hans, sat hann í stól við gluggana
og las. Hann var að vanda með hvítt
tennisskygni á enninu til þess að
skýla augum sínum. Hann var í
krypplaða ullarsloppnum sínum og
með „Gott mit uns“ beltið.
Ég stóð þarna augnablik í opnum
dyrunum. Mér hnykkti við að sjá
útlit hans. Ég hafði síðast séð hann
í New York haustið 1953, stuttu áður
en hann lagði af stað til Afríku.
Mér hnykkti einna mest við að sjá,
hversu mjög hann hafði elzt á þess-
um fimm mánuðum, sem síðan voru
liðnir. Það, sem eftir var af hári
hans (en mest af því hafði brunn-
ið), var nú ekki lengur grásprengt,
heldur hvítt. Sama var að segja um
skegg hans. Og hann virtist einhvern
veginn hafa skroppið saman. Ég á
ekki við líkamlega, heldur virtist
hann á einhvern hátt ekki vera eins
stór og stæðilegur sem áður.
Við borð úti í horni sat horaður
maður með hauksandlit. Hann var
að klippa greinar úr dagblöðum,
sem lágu í hrúgu á borðinu. Emest
leit upp, þegar ég kom inn í herberg-
ið, og brosti út undir eyru. „Hotch!
Helvíti er ég feginn að sjá þig!“
Hann tók af sér tennisskygnið.
„Hiálpaðu mér að rísa á fætur.“
Ég greip um handlegg honum, og
hann spyrnti sér hægt og með aug-
sýnilegum kvölum upp úr stólnum.
„Mér finnst ég vera eins og einhver
skepna, sem er að koma upp úr und-
irdjúpunum,“ sagði hann. Síðan
heilsuðumst við með handabandi að
spænskum sið, þegar honum hafði
tekizt að rísa á fætur, lögðum vinstri
handlegg um axlir hvor annars og
lömdum hvor annan nokkrum
sinnum í bakið. „Ég vona, að ég hafi
ekki dregið þig burt frá starfi þínu.“
,,Nei,“ svaraði ég, þú bjargaðir
mér að öllum líkindum frá ömur-
legum örlögum.“
Við röbbuðum saman um stund, og
kvíði minn hjaðnaði, þegar ég fann
gamla áhugann og kraftinn birtast í
rödd hans og orðum. „Papa,“ sagði
ég, „ég er andskoti feginn að sjá,
að þú ert farinn að skreiðast á
lappir aftur. Sko, þessir dagar, þeg-
ar öll blöðin voru að birta eftirmæl-
in um þig, sko, þeir veiktu svolítið
traust mitt á fyrirtækinu."
„Forest Lawn - kirkjugarðurinn
var þegar byrjaður að senda tilboð.
Mjög sanngjörn. Ég býzt við, að þeir
hafi ætlað að stilla mér þar út sem
einhvers konar hrapforingja. Jæja,
þarna er eftirmæladeildin". Hann
teymdi mig að manninum með
hauksandlitið, sem hann kynnti
sem Adamo, fyrsta flokks bílstjóra,