Úrval - 01.11.1966, Qupperneq 80

78
ÚRVAL
þeir, að það væri alveg eins gott
að ná þeim eins og vísundakálf-
unum. Það var stórkostlegt að sjá
samstarf Hundanna, þegar þeir
bjuggu sig undir að hremma þau. En
Ungfrú Mary hélt áfram að taka
myndir og við N‘Gui afgreiddum
hundana með byssum okkar, einn og
einn í senn, án þess að styggja vís-
undakálfana.“
Ernest sagði okkur svo frá hinni
furðulegu sjónvígslu sinni. Eitt sinn
sem oftar, er Mary hafði skroppið til
Nairobi, sagðist hann hafa gengið að
eiga 18 ára gamla stúlku af Wa-
kambaættflokknum. Og eins og
venjur þar um slóðir mæla fyrir
um, erfði hann um leið systur
hennar, sem var 17 ára ekkja. Þau
sváfu öll þrjú í 14 feta breiðu geitar-
skinnsrúmi, að því er Ernest sagði.
Og þegar Mary sneri heim aftur, tók
hún þessu ósköp vel og var undrandi
og næstum hrifin í senn af þeim
geysiíega virðulega sessi, sem Ern-
est skipaði nú í ættflokknum vegna
hjónabands síns.
Ein hélzta skemmtun Ernests var
fólgin í því áð leika á aðra, og það
getur svo vel verið, að þetta hjóna-
bandsævintýri hans hafi bara verið
ein af þessum venjulegu brellum
hans, jafnvel þótt hann styrkti sögu
sína með því að sýna okkur ljós-
myndir af Afríkubrúðinni sinni.
„Mary stóð sig bara skrambi vel,
finnst ykkur það ekki?“ spurði
Federico. „Flest kvenfólk hefði orð-
ið skratti fýlt.“
„Mary var alveg indæl alla fjóra
mánuðina, meðan veiðiferðin stóð
yfir, já, alveg dásamleg, og oftast
skrambi hugrökk. En eftir fyrra
flugslysið, sko, þegar við hröpuðum
niður í frumskóginn og við vorum
umkringt fílum, þá fór hún að verða
svolítið snúin. Hún neitaði t.d. að
trúa því, að ég gæti þekkt karlfíl-
ana frá kvenfílunum á lyktinni einni
saman. Annar galli í fari hennar
var sá, að hún áleit ljón alls ekki
hættulegar skepnur. Já, það var
ekki heldur sem bezt, þegar hún
hélt, að ég væri bara að leika, þeg-
ar við lentum í fjári slæmum bar-
daga við hlébarða og ég varð að
skríða á fjórum fótum inn í runna-
þykkni, sem var þéttara en man-
grovefenj askógur, og drepa hann
þar með byssu minni. Hlébarðinn
var illa særður og því mjög hættu-
legur, og ég var með dálitla flís af
herðablaði í kjaftinum til þess að
missa ekki kjarkinn. Ég varð að
hleypa af í áttina til öskursins, vegna
þess að runnarnir voru svo þéttir,
að ég sá ekki glóru .Já það var leik-
ur eða hitt þó heldur! Nú, ég er
í rauninni alls ekki að álasa henni,
vegna þess að hún hafði fengið eins
konar taugaáfall við slysið og var
ekki búin að jafna sig. En hún veit
bara ekkert um taugaáföll né trúir
því, að slík fyrirbrigði séu til. En
yfirleitt er hún ástrík og dásamleg,
já, og mjög hugrökk, eins og ég
sagði. En ég vildi, að það væri svo-
lítið Gyðingablóð í henni, svo að
hún vissi það og skynjaði, að annað
fólk finnur til. En það er ekki hægt
að krefjast alls, og ég giftist konu,
sem er hálfþýzk og hálfírsk og það
er miskunnarlaus blanda, en indæl
kona. Hún er Rubens-vasaútgáfan
mín.“
„Heyrðu, þegar það var, tilkynnt,