Úrval - 01.11.1966, Page 84
82
ÚRVAL
ræða sína eigin hnefaleika.
„Alltaf þegar ég var í New York,
æfði ég mig í æfingasalnum hans
George Browns," sagði hann. „Ég
var að æfa þar einu sinni með
George sem mótherja, þegar hringt
var frá „The New Yorker“ og spurt,
hvort þeir mættu senda St. Clair
McKelway til þess að hafa viðtal
við hnefaleikarann Hemingway fyr-
ir greinaflokkinn „Talk of the
town“. Jæja, við George ræddum
þetta með okkur, og okkur kom
saman um, að McKelway þyrfti að
fá eitthvað ósvikið skraut til þess að
skreyta greinina sína með. Við inn-
ganginn að æfingasalnum var
geysistór mynd af Abe Attell hnefa-
leikum, tveim andlitum, sem litu
út eins og hrá lifrarstykki, svo
blóðug, að það var ekki hægt að
greina andlitsdrættina. Svo þegar
McKelway birtist, sagði ég og
benti á myndina: „Sjáið þessa ná-
unga, herra McKelway. Sko, þetta
var bara barnaleikur hjá þeim.
Þeir klöppuðu hvor öðrum bara svo-
lítið.“
Svo fórum við George að æfa
okkur í hringnum. George var alltaf
að hrópa „Maurice!" en nafn að-
stoðarmannsins í hnefaleikahringn-
um var Morris. „Maurice! Herra
Hemingway vill herða á sér lapp-
irnar.“ Ég átti enga hnefaleika-
skó og barðist því á sokkaleistun-
um. „Náðu í dálítið af möl upp á
þak.“ Moarris náði í dálítið af möl
og stráði steinum á gólfið. McKel-
way hamaðist við að skrifa. Við
George börðumst dálítið. Svo hróp-
aði George: „Maurice! Dreifðu svo-
litlu af glerbrotum á gólfið." Nú
hamaðist McKelway við að skrifa,
svo svitinn bogaði af honum. „Hr.
Brown,“ segir Morris þá, „við höf-
um ekkert gler.“ „Nú brjóttu þá
nokkrar rúður,“ sagði George þá.
Loks lömdum við hvorn annan
nokkur högg svona bara til að sýn-
ast. McKelway var alveg stórhrif-
inn og lotningarfullur. Ég veit ekki,
hvort „The New Yorker“ birti nokk-
urn tíma greinina.“
Cipriani, fjörlegur og snyrtileg-
ur herramaður, kom nú til okkar.
Hann var algrár, hár, andlit, föt og
augu. Hann var himinlifandi yfir
að sjá Ernest. „Ég hef verið í Tor-
cello,“ sagði hann, „og endurnar
eru svo stórkostlegar, að það er
ólýsanlegt. Ernesto, þú verður að
dvelja hérna nokkra daga í við-
bót og koma á andaveiðar."
„Ég gæti jafnvel ekki lyft byssu,
hvað þá hitt nokkurn skapaðan
hlut,“ sagði Ernest.
„Hvernig er höndin?“ spurði
Cipriani.
Ernest sýndi honum höndina,
sem hafði brennzt illa í skógareld-
inum í Afríku.
„Hvernig meiddistu?" spurði
Cipriani.
„Flugslys númer tvö. Það kvikn-
aði strax í flugvélinni í því slysi.
Þegar ég reis upp af gólfi flugvél-
arinnar, fannst mér ég allur sund-
urkraminn hið innra. Afturhurðin
var beygluð og föst. Hægri hand-
leggurinn og öxlin voru úr liði, en
ég notaði vinstri öxlina og hausinn
og tókst að ýta hurðinni þannig upp.
Ray Marsh var frammi í hjá ung-
frú Mary. Ég öskraði til hans: „Ég
er búinn að opna hérna. Er allt í