Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 85

PAPA HEMINGWAY
83
lagi með Ungfrú Mary?“ Hann æpti
á móti: „Allt í lagi, Papa. Förum
út að framan.“ Var skrambi feginn
að sjá Ungfrú Mary án skrámu, já,
jafnvel með skartgripaöskjuna sína
í hendinni. Ég hef aldrei lent í
neinu svo slæmu slysi, að kona hafi
gleymt að bjarga skartgripunum
sínum.
Við stóðum þarna bara og horfð-
um á de Havilland flugvélina
brenna upp til ösku án þess að geta
gert nokkuð. Og ég skrifaði hjá mér
nokkrar vísindalegar athugasemd-
ir, sem þú kynnir að hafa áhuga á,
Cipriani, sem mikill hugsuður á
sviði áfengisdulrænunnar. Fyrst
tók ég eftir því, að það kváðu við
fjórir stuttir hvellir, sem ég skrif-
aði hjá mér, að væru Carlsberg-
bjórarnir okkar fjórir. Svo kvað við
hærri hvellur, sem ég áleit Grand
Macnishflöskuna, og þar að auki
var hún hálftóm. En það var ósvik-
inn stíll yfir hvellinum í Gordon-
ginflöskunni. Ég skrifaði 16.000
orða grein um flugslysin fyrir
„Look“, en það var ekki auðvelt,
Stundum vildi ég, að ég hefði hjálp-
arkokk, ósvikinn „ritdraug". Skráð
af Truman Capot eftir frásögn
Ernest Hemingways."
Stór, gulmórauð læða kom nú að
borðinu, og Ernest tók hana upp og
lagði hana að vanga sér og klóraði
henni bak við eyrun. „Ég fékk bréf
frá René í gær þess efnis, að „Vina-
laus“ og „Unun“ hafi lent í alvar-
legum bardaga og væru nú alger-
lega horfin.“
Nú var komið að borðinu með
bláa kavíardós á stærð við litla
hattöskju, og Ernest klappaði Cipri-
ani á öxlina í þakklætisskyni.
Við gengum aftur yfir Markús-
artorgið, sem var þakið dúfum, sem
færðu sig rétt um nokkra þumlunga
til þess að lofa okkur að komast
leiðar okkar. Þarna voru aðeins
nokkrir skemmtiferðamenn að
kaupa poppkorn af gömlum götu-
sala. Þegar við gengum fram hjá
honum, sagði Ernest: „Sérðu þenn-
an gamla karl? Jæja, hann átti
gamlan páfagauk, sem kvefaðist einn
daginn og sagði þrisvar sinnum:
„Ég er að fara til himna“, og datt
svo niður dauður.“
Tveir ungir menn með loðhatta
gengu flissandi fram hjá okkur.
„Eitt hef ég lært,“ sagði Ernest,
„maður ætti aldrei að slá homma
.... hann æpir bara.“ Ein af dúf-
unum flaug upp og settist sem
snöggvast á handlegg Ernests.
Ernest stanzaði og klappaði henni.
„Einu sinni leigði ég herbergi á
St.James et Albany hótelinu í
París,“ sagði hann, „og í botninum
á postulínsklósettskálinni voru tveir
bláir ástarfuglar. Olli hægðatregðu
hjá mér.“
Hamborgarakvöldverðurinn í
Ivanvichöllinni vakti almenna hrifn-
ingu. Það var auðvelt að sjá, að
Adriana skipaði vissan sess í lifi
Ernests. Ég komst síðar að því, að
Ernest hafði oft í fylgdarliði sínu
stórglæsilega stúlku, sem hann hóf
til skýjanna líkt og kvenhetjurnar
í skáldsögum sínum. Þessi „róman-
tíska stúlka“ var aldrei aðili að
neinu leynimakki, heldur opinber
fylgdarkona, kona, sem Ernest veitt-
ist tækifæri til að sýna skrautfjaðr-
irnar og ganga í augun á.