Úrval - 01.11.1966, Síða 86

84
ÚRVAL
Eftir hamborgarakvöldverðinn
kom Adriana með til gistihússins
til þess að taka þar þátt í kveðju-
veizlu. Frederico beið þar þegar
ásamt hópi annarra velunnara. Ég
gat séð, að Ernest fann öðru hverju
til sárra þrauta, en samt tókst hon-
um að skemmta sér, þar sem hann
lá endilangur á rúminu.
Um miðnætti var ég beðinn að
sýna, hvernig amerískur „baseball“
er leikinn. Ég man ekki, hvernig á
þessu stóð. Ernest var að ræða við
brezkan vin sinn, sem var kolbrjál-
aður cricket-unnandi, og þannig
átti þetta víst upptök sín. Ernest
stakk upp á því, að við vefðum
ullarsokkum af honum í vöndul og
notuðum þetta fyrir basaballbolta,
og ég átti þá snjöllu hugmynd að
nota hinn skrautlega „dyrabank-
ara“ sem kylfu. Dyrabankararnir á
Grittihótelinu eru mjög skrautlegir
eins og allt annað á þeim stað. Þeir
eru úr handskornu maghoný. Und-
ir þeim er blýundirstaða og út úr
þeim stendur mjótt skaft, sem lík-
ist borðfæti. Þetta var alveg prýði-
leg kylfa. Fredrico tók að sér að
kasta boltanum til mín, og ég tók
mér stöðu, reiðubúinn að slá bolt-
ann, þegar hann kæmi fljúgandi
til mín.
Ég sló boltann alveg í rétta átt
út á miðjan „völl“ í fyrsta höggi, en
mér til óttablandinnar undrunar
flaug „sokkaboltinn“ í gegnum rúð-
una og eitthvað út í Feneyjanótt-
ina. Rúðan brotnaði með hræðilegu
glamri, og við heyrðum reiðilegar
raddir berast til okkar neðan frá
gangstéttinni. í nokkur augnablik
baðaði ég mig í aðdáun hinna yfir
því að hafa slegið af slíkum krafti
í ullarsokka, að þeir splundruðu
glerrúðu. En svo uppgötvuðum við,
að það, sem hafði í raun og veru
gerzt, var, að blýundirstaða dyra-
bankarans hafði losnað af og flogið í
gegnum rúðuna ásamt sokkunum.
Ég á enn eitt af glerbrotunum, árit-
að af öllum þeim, sem viðstaddir
voru.
Þetta voru endalok veizlunnar.
Þegar við yfirgáfum gistihúsið
næsta dag, bauðst Ernest til þess að
borga fyrir brotnu rúðuna.
„Ójá, rúðan,“ sagði hótelstjórinn.
„Flugdiskurinn straukst rétt við
nefið á herramanni einum, sem er
því miður meðlimur borgarráðsins.
Þessi herramaður kom inn til okk-
ar með flugdiskinn í hendinni,
skjálfandi af reiði, en okkur tókst
að róa hann. Hvað snertir greiðslu
fyrir rúðuna, þá hefur enginn í allri
sögu Grittihótelsins nokkru sinni
leikið „baseball" í herbergjum þess,
að því er við bezt vitum, og til
minningar um þennan atburð,
Signor Hemingway, höfum við í
hyggju að draga 10 prósent frá
reigningnum yðar.“
Ernest bauð hótelstj óranum inn
á bar til þess að fá glas af skiln-
aðarkampavíni. Við skáluðum við
alla, og Ernest var ósköp dapur á,
svipinn. Hann sagði oft, að honum
væri illa við að yfirgefa sérhvern
þann stað, sem hann dveldi á þá
stundina, og var þetta sérstaklega
satt, hvað Feneyjar snerti.
Ernest steig hægt um borð í vél-
bátinn og Adamo hjálpaði honum.
Þetta var augsýnilega kvalafullt fyr-
ir hann. Þegar við vorum komnir