Úrval - 01.08.1968, Side 20

ÚRVAL
18
En þrátt fyrir þessi vestrænu
áhrif í Gyðingahverfinu, þá er það
hvarvetna augsýnilegt, að hér er
um að ræða Jerúsalem, hina helgu
borg. Borgin, „sem stendur á hæð-
unum“, eins og stendur í einum
sálminum, er hálfri mílu nær himni
en Róm og Lundúnir. Mörg stræti
hennar bera biblíunöfn, svo sem
Spámaðurinn Samúel, Salómon
konungur, Ezekiel, Amos. Á stræt-
isvögnunum eru skilti á hebresku,
þar sem stendur: „Þú skalt ekki
reykja.“ Og hinir strangtrúuðu,
menn með litaða barta og í síðum,
svörtum frökkum, konur með gam-
aldags hárkollur og klæddar þann-
ig búningum, að það er sem þær
viti ekki af neinni tízku, slíkt fólk
sést þarna á hverju strái.
David Ben-Gurion stakk upp á
því, að ísraelsmenn rifu niður
veggi frá 16. öld, sem umlykja
gamla borgarhlutann, svo að þess-
ir tveir hlutar, sá arabiski og sá
gyðinglegi, gætu sameinazt í eina
borg'. En þessi áhugi hans á í
rauninni ekki rétt á sér. Gamli
borgarhlutinn í Jerúsalem hefur
varðveitzt einna bezt af miðalda-
borgunum, sem voru umluktar
múrum. Hann á engan sinn líka. En
hin helga borg ætti að vera staður,
þar sem Gyðingar og Arabar geta
mætzt og átt ýmis mannleg skipti
saman. Jerúsalem er landamæra-
borg í eðli sínu. Hún er síðasti út-
vörðurinn, áður en eyðimörkin
byjrjar. Borgin hefur ætíð verið
tengiliður milli strandhéraðanna og
eyðimerkurinnar. Saga hennar hef-
ur tengt saman Gyðinga og kristna
menn, kristna menn og Múhameðs-
trúarmenn og jafnvel „himin og
jörð“, eins og flestir íbúar hennar
mundu bæta við.
Nýlega vai komið með unglingspilt í miklum flýti á sjúkrahúsið
okkar og átti að skera hann upp við botnlangabólgu. Við hjúkrunar-
konurnar urðum heldur en ekki hissa, þegar við heyrðum móður
drengsins spyrja skurðlækninn hvort Það væri nokkur rakari í sjúkra-
húsinu. „Hvers vegna viljið þér fá að vita það?“ spurði hann.
„Sko, mér datt í hug, að við gætum látið klippa hann, meðan svæf-
ingin endist,“ svaraði móðirin.
Jan Winters.
Hópur liðsforingjaefna úr brezkum herskóla var sendur t.il Noregs
í fyrra, og iögðu þeir stund á nám í skíðaíþróttinni ásamt norskum
herflokki. Þeir klæddust norskum búningum á meðan. Dag eftir dag
stauluðust þeir um í byrjendabrekkunum. Eftir að hafa virt Þá fyrir
sér um hrið, varð skemmtiferðamanni einum að orði: „Jafnvel þótt
norski herinn kunni ekkert á skíðum, þá talar hann sannarlega góða
ensku.“
D. J. Hanson.