Úrval - 01.08.1968, Síða 46

44
ÚRVAL
dyr sneru beggja vegna arinsins út
a'ð garðinum, og fyrir utan þær var
glæsilegur, steinlagður garðpallur
og á brúninni fallegir runnar. Hin-
ir veggirnir þrír voru algerlega
þaktir bókum, undursamlegum bók-
um af öllum stærðum og litum, troð-
fullum af sögum, og allar innan seil-
ingar.
Er Nancy nálgaðist nú dyrnar að
skósmíðastofunni, gerði ég mér
snögglega grein fyrir því, að ég
kærði mig ekki um, að hún sæi
mig þarna. Það var mjög einkenni-
leg kennd, sem náði tökum á mér.
É'g vildi bara alls ekki að hún sæi
mig þarna í skósmíðastofunni hans
pabba, innan um leðurafklippur,
rykugar vélar og skósmíðaáhöld. Eg
vonaði, að hún mundi fara fram-
hjá. Nei, það gerði hún ekki, held-
ur opnaði hún dyrnar og gekk inn.
Eg skildi ekkert í því, hvers vegna
koma hennar hafði svona einkenni-
leg áhrif á mig. Eg gaf A1 bend-
ingu um að afgreiða hana. Hún var
komin til þess að ná í skó fyrir
mömmu sína, sem pabbi hafði lof-
að. að yrðu tilbúnir.
..Þarna eru þeir, þarna á vél-
inni,“ sagði hún. Og um leið tók
hún eftir mér og sagði: „Halló, Joe,
hvað ert þú að gera hérna?“
„Halló, Nancy,“ tautaði ég og leit
ekki upp.
„Eg er hræddur um, að þeir séu
ekki tilbúnir," sagði Al. „Gætirðu
komið aftur eftir klukkustund?“
,,Ó, hún mamma þarf að fara út
alveg á stundinni!" Nancy varð
áhyggjufull á svip. „Getið þið Joe
ekki lokið við þá? Æ, gerið það nú
fyrir mig,“
Þótt A1 væri ekki nema 12 ára,
gat hann ómögulega neitað laglegri
stúlku um nokkurn sltapaðan hlut.
„Auðvitað,“ svaraði hann, „við ger-
um það fyrir þig.“ Og um leið brosti
hann eins og þauivanur sölumaður.
„Heyrðu, Joe, hvað segirðu um
það?“ sagði hann og sneri sér að
mér. „Kannske þú skerir utan af
sólunum í vélinni og ég skal svo
slípa þá á eftir.“
A1 ætlaði sér augsýnilega ekki
erfiðustu vinnuna. Það var mjög
viðsjárvert viðfangsefni að fínskera
sólana til, þangað til þeir hæfðu
skónum algerlega, líkt og þeir væru
hluti af honum. Það var erfitt að
gera slíkt vel, jafnvel fyrir reyndan.
skósmið. I samanburði við það verk
var það alger barnaleikur að slípa
skóna til á eftir. Þetta erfiða verk
er unnið með sérstakri vél, sem
snýst í hring, og á henni eru mörg
skurðblöð, sem stutt bil er á milli.
Maður heldur skónum upp að skurð-
blöðunum, sem snúast sífellt. Og
svo hreyfir maður skóinn stöðugt,
þangað til búið er að fínskera og
snyrta sólabrúnirnar til.
Hingað til hafði pabbi ekki vilj-
að leyfa okkur að fínskera og snyrta
sóla í vélunum. Ég var því öliu
fremur hræddur en áhugasamur,
þegar ég tók upp annan skóinn,
setti vélina í gang og bjó mig und-
ir að horfast í augu við nakinn
veruleikann. A1 varð ekki til þess
að auka hugrekki mitt. þegar hann
gekk rakleiðis að kassanum, þar
sem handfangið var, sem stjórnaði
vélinni, og tók sér þar stöðu með
höndina á handfanginu, reiðubúinn