Úrval - 01.08.1968, Page 59

ÓMALl IiINN ÚGRÍSKI OG ... .
57
at ek tók þat af Jómalanum“.
Þá svarar Þórir ok segir at hann
vill, at þeir fari upp á eina ok
skipti fengi sínu. Gunnsteinn segir
at þá skipti straumum ok mál væri
at sigla. Síðan draga þeir upp
strengi sína. En er Þórir sá þat, fór
hann ofan í bátinn. Röru þeir til
skips síns. Þeir Karli höfðu þá dreg-
it segl sitt ok váru langt komnir,
áðr Þórir hefði komit upp sínu
segli. Fóru þeir þá svá at þeir
Karli sigldu ávalt fremri, ok höfðu
við hvárirtveggju allt slíkt, er
máttu. Þeir fóru svá til þess, er
þeir komu í Geirsver. Þar er
bryggjulægi fyrst er norðan ferr.
Þar kómu þeir fyrst hvárirtveggju
aftan dags, og lögðu þar til hafn-
ar í bryggjulægi. Lágu þeir Þórir
inn í höfninni, en þeir Karli váru
í útanverðri höfninni.
En er þeir Þórir höfðu tjaldat, þá
gekk hann á land upp ok þeir
menn mjök margir saman. Fóru
þeir til skips Karla. Höfðu þeir þá
um búisk. Þórir kallaði út á skipit,
ok bað stýrimenn á land ganga.
Þeir bræðr gengu á land ok nokk-
urir menn með þeim. Þá hóf Þórir
ina sömu ræðu sem fyrr, at hann bað
þá ó land ganga ok bera fé til
skiptis, er þeir höfðu tekit at her-
fangi. Þeir bræðr sögðu at engi
nauðsyn væri á því fyrr en þeir
kæmi heim í byggð. Þórir segir at
þat var eigi siðvenja at skipta eigi
herfangi fyrr en heima ok hætta
svá til um einurð manna. Þeir
ræddu um þetta nökkrum orðum
ok þótti sinn veg hvárum. Þá snöri
Þórir í brot. Ok er hann var skammt
kominn þá veik hann aftr ok
mælti, at förunautar hans skyldu
bíða þar. Hann kallar á Karla:
„Ek vil mæla við þik einmæli", seg-
ir hann. Karli gekk í móti honum.
En er þeir hittusk, lagði Þórir
spjóti til hans á honum miðjum,
svá at í gögnum stóð. Mælti þá
Þórir: „Kenna máttu þar, Karli,
einn Bjarkeyinginn. Hugðu ek ok,
at þú skyldir kenna spjótit Sels-
hefni“.
Karli dó þegar, en þeir Þórir
gengu aftr til skipsins. Þeir Gunn-
steinn sá fall Karla. Runnu þeir
þegar til ok tóku líkit, báru til
skips síns, brugðu þegar tjöldum
ok bryggjum ok heimtusk út frá
landi. Síðan drógu þeir segl ok
fóru leið sína. Þeir Þórir sá þat,
þá reka þeir tjöld af sér, ok búask
sem ákafligast. En er þeir drógu
seglit,, þá gekk í sundr stagit. Fór
seglit ofan þverskipa. Varð þeim
Þóri þat dvöl mikil, áðr þeir kvæmi
upp öðru sinni seglinu. Váru þeir
Gunnsteinn þá langt komnir, er
skriðr var at skipi þeira Þóris.
Gerðu þeir Þórir bæði, sigldu ok
röru undir. Slíkt sama gerðu þeir
Gunnsteinn. Fóru þá hvárirtveggju
sem ákafligast dag ok nótt. Dró
seint saman með þeim, því at þeg-
ar er eyjasundin tóku til, þá varð
mjúkara at víkja Gunnsteins skipi.
En þó drógu þeir Þórir eftir, svá
at þá er þeir Gunnsteinn kómu fyr-
ir Lengjuvík, þá snúa þeir þar at-
landi ok hljópu af skipinu ok á
land upp, en litlu síðar koma þeir
Þórir þar ok hlaupa upp eftir þeim
ok elta þá. Kona ein gat hólpit
Gunnsteini, ok er svá sagt, at sú
væri fjölkunnig mjök.