Úrval - 01.08.1968, Síða 94

92
URVAL
entsev, báðir þaulvanir veiðimenn.
Sporin fundust ofarlega við á sem
heitir Sutara. Hundarnir fimm, sem
drógu sleðana okkar, voru eins og
hverjir aðrir almúgahundar — kyn-
blendingar með engri ættartölu —
en þeir voru vanir að vera með í
ferð, þegar farið var á tígrisdýra-
veiðar.
Við lögðum af stað í dögun. Víða
sáum við för eftir villigelti og hirti
á snjónum, en þangað sem þessara
dýra er að leita, sækja tígrisdýr. Við
lögðumst fyrir til svefns þar sem
við vorum staddir þegar dimmdi.
„Sko þessi spor,“ sagði Bogachov.
„Dýrin hafa verið hérna mikið á
ferli.“
,,En fæla þau ekki gölt og hjört?“
spurði ég.
„Nei. Tígrisdýrið sér við því. Það
skríður eins nærri og unnt er, tekur
undir sig stökk, tvö eða þrjú, og í
sama vetfangi er það búið að
hremma bráðina, hefur læst í hana
klónum. En missi það af bráðinni
ærist það, klifrar upp í sedrusvið
og læsir klónum í börkinn í æði...
Svo stekkur það ofan í leit að ann-
arri bráð.“
Prokopi sagði að þó að furðu
mætti gegna væru þess mörg dæmi
að tígrisdýr og villigeltir og hirtir
lifðu í nábýli, og hefðu sameigin-
legt vatnsból.
Á sjötta degi leiðangursins fund-
um við nýleg spor. Það virtist sem
tígrisdýrið væri nýfarið hjá, og
Bogachov sagði: „Þetta er læða með
Og nú er búið ctð ná dýrinu, og þaö
fer annaö hvort í fjölleikahús eöa
dýragarð.