Úrval - 01.08.1968, Page 123

BIRKIKOFI
121
íálmandi að leið út úr ógöngunum,
þarínast aðstoðar vingjarnlegs og
skilningsríks fólks. Kannske þjáist
hún af frumstæðum ótta um al-
gera tortímingu. Kannske er hún
óafvitandi hrædd um, að hún muni
ekki lengur verða til sem mann-
eskja. Starfsfólkið í „Birkikofa“
getur skýrt frá því, hvernig Mari-
an Black, stúlkan, sem hafði alltaf
verið heimilislaus, stikaði fram og
aftur í herbergi sínu að næturlagi
og tautaði stöðugt: „Ég er Marian
Black! Ég er Marian Black! É'g er
Marian Black!“ Á þessu stigi kem-
ur það fyrir, að stúlkurnar missa
stjórn á sér og leita á náðir gamal-
kunnra ofbeldisaðferða. Á fyrstu
starfsárunum voru reikningarnir
yfir brotnar rúður og eyðilögð hús-
gögn mjög háir. Nú eru þeir tölu-
vert minni, af því að starfsfólkinu
hefur lærzt að sjá fyrir, hvenær
þessi eyðileggingarþörf er að ná
tökum á einhverri stúlkunni, og
það getur þannig gert sínar gagn-
ráðstafanir.
Oft hjálpa stúlkurnar þeim. —
Þetta kom skýrast fram, hvað snerti
viðleitnina til þess að hjálpa Mari-
an Black. Þegar hinar stúlkurnar
sáu hana sitja úti í horni og stara
tómlega fram fyrir sig, vorkenndu
þær henni og fengu hana til þess
að taka þátt í samtölum þeirra og
leikjum. Eftir svolítinn tíma fór
Marian að taka þátt í félagsskapn-
um að fyrra bragði. Og eftir að hún
hafði eignazt nokkrar vinkonur
meðal hinna stúlknanna, fór hún
að hafa áhuga á útliti sínu og hegð-
un til þess að standa ekki hinum
að baki.
Um þetta atriði kemst Tom Hugh-
es svo að orði: ,,í hvert skipti sem
við tökum á móti nýrri stúlku, sem
er eins full af hatri og ótta og villt
dýr, sem menn hafa handsamað, þá
held ég, að hinar stúlkurnar, sem
eru þegár komnar af þessu stigi,
sjái sjálfar sig í henni, sjái sig eins
og þær voru áður. Christie Farrell,
stúlkan sem fullorðna, gerspillta
kvensniftin leiddi á villigötur, hat-
aði eldhússtörf, en var samt snill-
ingur í eldhúsinu. Önnur, ung
stúlka, sem kom hingað, kunni ekk-
ert til eldhússtarfa, en henni þótti
gaman að þeim, og hún vildi gjarn-
an læra slík störf. Christie bauðst
þá að sjálfsdáðum til þess að halda
áfram á eldhúsvaktinni í eina viku
í viðbót, svo að hún gæti hjálpað
nýju stúlkunni. Við verðum vitni
að slíkum atburðum hér hjá okkur
æ ofan í æ. Húsforeldrarnir bíða í
ofvæni eftir því augnabliki, þegar
„stúlkan þeirra“ fer að hjálpa öðr-
um stúlkum. Slíkt er eitt öruggasta
merki þess, að kraftaverk hinnar
heilbrigðu skynsemi séu í þann
veginn að gerast.
Auðvitað er einnig um önnur
merki slíks að ræða. Einu sinni í
mánuði heldur stjórn hælisins eins
konar ,,skoðunarfund“, þar sem
hver stúlka mætir með húsforeldr-
um sínum, kennara, félagsráðgjafa
og hinum „ólærða aðstoðarmanni"
sínum eða „aðstoðarkonu". Þar get-
ur verið um að ræða eldabusku,
húsvörð eða garðyrkjumann. Það
er oft auðveldara fyrir stúlkurnar
að opna hjarta sitt og hug fyrir
slíku fólki en fyrir félagsráðgjafa
eða sálfræðingi. Skilningur og álit