Úrval - 01.08.1968, Síða 124

122
ÚRVAL
þessa ósérfróða fólks á því, hvern-
ig meðhöndlun stúlkurnar skuli fá,
byggist ekki á háskólaþekkingu,
heldur eingöngu á heilbrigðri skyn-
semi. Og sérfræðingarnir meðal
starfsfólksins bera mikla virðingu
fyrir áliti þessa ósérfróða fólks í
þessum efnum. Frú Goodrich segir,
að það sé líka um aðra ástæðu að
ræða fyrir því, að þetta ósérfróða
starfsfólk sé einnig fengið til þess
að leggja hönd á plóginn, hvað
snertir enduruppeldi stúlknanna:
„Við hér í ,,Birkikofa“ erum öll
á sama máli um það, að það ber
ætíð að forðast viss viðbrögð gagn-
vart reiðiköstum óttasleginnar
stúlku. Það má aldrei bregðast
þannig við, að maður sýni sjálfur
ótta eða reiði. En hvernig er hægt
að krefjast slíks af venjulegri eld-
hússtúlku, sem sér vandræðastúlku
á eldhúsvakt rjúka til og grípa sax
og ota því ógnandi að mönnum? Er
hægt að krefjast slíks skilnings af
húsverði eða viðgerðarmanni, sem
á að gera við allt það, sem eyði-
lagt er, þegar stúlkurnar sleppa
sér? Fyrr áttum við í talsverðum
erfiðleikum vegna hinnar fjandsam-
legu afstöðu eldhússtúlkna, við-
gerðarmanna og húsvarða, en nú
er þessu öðruvísi farið. Nú skilur
þetta fólk, hvað að baki slíkra
hegðunarvandkvæða liggur, þar sem
það er sjálft orðið þátttakendur í
uppeldisstarfinu. Og einmitt þess
vegna gleðst þetta ósérfróða starfs-
fólk ekki síður en við sérfræðing-
arnir yfir hverjum þeim votti um
framfarir, sem stúlkurnar sýna.
Þetta fólk hatar ekki lengur stúlk-
urnar né óttast þær.“
í fyrsta skipti sem ég var við-
staddur slíkan fund, hafði Christie
Farrell búið þrjár vikur í „Birki-
kofa“. Þessi stúlka, sem komið var
með nauðuga á sínum tíma, æpandi
og sparkandi, til „Birkikofa", var
nú ekki lengur neitt agavandamál,
þótt henni hefði reyndar verið vís-
að um tíma inn í herbergi sitt, af
því að hún hafði neitað að greiða
gulrótarlitt hár sitt á snyrtilegan
hétt og af því að hún hafði slórað
tímunum saman í sjónvarpsherberg-
inu án þess að læra eða vinna, En
hún fékk góðar einkunnir í skólan-
um.
„Foreldrar mínir hafa sagt, að ég
skuli virða reglurnar," sagði hún.
„Það getur verið, að dvölin verði
þér auðveldari hér, ef þú heldur
reglurnar,11 sagði einn af kennur-
unum, „en látir þú það eitt nægja,
mun það samt ekki leysa eitt ein-
asta af þínum raunverulegu vanda-
málum.“
„Þýðir það, að ég eigi þess í stað
að setja mér mínar eigin reglur?“
spurði Christie undrandi. Viðbrögð
hennar sýndu greinilega, að hún
yrði að dveljast áfram um hríð í
„Birkikofa".
Mál Jane Hutchins, hávöxnu, fal-
legu stúlkunnar, var næst tekið fyr-
ir. A síðasta fundinum, en þeir voru
haldnir mánaðarlega, hafði hún bor-
ið fram ýmsar afsaknir fyrir fyrri
hegðun sinni og þeirri afstöðu, sem
hún var komin í. Og afsakanir þess-
ar höfðu svo sem hljómað nógu vel.
„Þetta er allt sök pabba. Hann var
svo óþroskaður," eða „ég komst í
slæma klíku í skólanum." En á
þessum fundi leitaði hún ekki að