Úrval - 01.09.1971, Qupperneq 23

HVER SYRGIR HERBIE WIRTH?
21
bílstjórar, leigubílstjórar, sendi-
bílstjórar og sendlar lögðu bifreið-
um sínum fyrir utan kirkjugarðinn
og gengu næstum heila mílu til
grafarinnar. Ungar mæður komu
með lítil börn í fanginu og reyndu
að skýla þeim fyrir ísköldum næð-
ingnum.
Presturinn varð að stöðva bifreið
sína, þegar hann átti eftir tvær götu-
lengdir að kirkjugarðinum, því að
allar götur í kringum hann voru
troðfullar af bifreiðum. Hann tók
stóran krók og ók að öðru hliði
kirkjugarðsins. Inni í kirkjugarðin-
um voru kirkjugarðsstarfsmenn að
stjórna umferð gangandi fólks um
hina þröngu gangstíga, sem voru
troðfullir af fólki. Presturinn varð
mjög undrandi. Hann reyndi að
muna, hvaða meiri háttar borgara
ætti að jarðsetja þennan dag. Hann
lagði bifreiðinni skammt frá hlið-
inu. Og þegar hann var á leið til
grafarinnar, gerði hann sér skyndi-
lega grein fyrir því, að allt þetta
fólk hlaut að vera komið til þess að
fylgja Herbert Wirth til grafar.
Hann varð steinhissa.
Kirkjugarðsstarfsmennirnir höfðu
ekki búizt við slíkum mannfjölda.
„Starfsmenn okkar komu allir á
vettvang og reyndu að stjórna um-
ferðinni, en þeir réðu ekki við
neitt,“ sagði kirkjugarðsstjórinn síð-
ar. „Það hljóta að hafa verið 600
bifreiðir við kirkjugarðinn. Enginn
veit, hve mörgum bifreiðum hafði
verið lagt lengra í burtu né hversu
margir komust ekki nálægt kirkju-
garðinum vegna umferðarinnar og
óku því burt.“
NÝ VIRÐING
Robert C. Braun, framkvæmda-
stjóri Sögustofnunar Indianafylkis,
hafði einnig munað eftir Herbie og
vörupokunum hans. Og hann ákvað
að fylgja honum til grafar, ef ske
kynni, að enginn annar yrði til þess.
Hann varð því undrandi eins og
aðrir á þeim mannfjölda, sem
streymdi til grafarinnar. Svo minnt-
ist hann þess skyndilega, að gamla
kirkjugarðsklukkan frá 1888, sem
hékk í háa turninum uppi yfir
gamla biðskýlinu í kirkjugarðinum,
hafði nýlega verið gerð upp og var
nú tilbúin til notkunar. Henni hafði
líklega ekki verið hringt í rúm 40
ár'. Hann gekk að klukkustrengnum
og byrjaði að toga í hann.
Og nú tóku skærir hljómarnir að
berast frá turninum. Þeir heyrðust
í tveggja mílna fjarlægð. Hann
hringdi sleitulaust í hálftíma, þang-
að til hann hafði fengið blöðrur í
greiparnar. Svo hringdi hann út-
fararhringingunni. Það kváðu við
nokkrir einstakir hljómar, og á
milli þeirra voru langar þagnir,
þrungnar trega.
Það snjóaði. Þegar klukkan var
orðin hálf ellefu, tók presturinn sér
stöðu við gröfina. Hann horfði út
yfir mannþyrpinguna. Þarna voru
saman komnir á annað þúsund
manns. Hann fann „hlýjuna streyma
frá þessu fólki. Það vildi raunveru-
lega fylgja Herbie Wirth.“ Hann hóf
stutta, innilega útfararræðu, og í
henni komst hann meðal annars svo
að orði: „Herbert Wirth dreymdi
aldrei um, að hann ætti svona
marga vini. f þessum kalda heimi,
sem er stundum svo kærleikslaus,