Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 54

52
ÚRVAL
Tom Scruggs lestarstjóri og P. E.
Kidd annar hemlamaður báðir lagt
af stað í áttina að litlu diesel-
knúðu skiptieimreiðinni, sem beið
á hliðarspori þarna nálægt. Þeir
höfðu verið í litla starfsmannavagn-
inum, sem var aftast í vöruflutn-
ingalestinni. Hvorugur þeirra
kunni að aka dieseleimreið, en þeir
vonuðust samt til að geta komið
litlu skiptieimreiðinni af hliðar-
sporinu yfir á aðalsporið, tengt
hana við starfsmannavagninn og
dregið síðan aftari vörufiutninga-
vagnana, sem voru 63 að tölu, aftur
á bak eftir teinunum, þangað til
þeir væru úr allri hættu.
Þeir áttu í erfiðleikum með að
koma eimreiðinni í gang og voru
búnir að sprengja raföryggi henn-
ar, þegar Chandler heyrði hjálp-
arbeiðni Scruggs í talstöð sinni.
Chandler var þá að ganga burt frá
eldhafinu eftir að hafa lokað fyrir
leiðsluna. Hann heyrði, að Srruggs
var að tala í talstöð sína og biðja
um ráð og aðstoð. „Látið einhvern
sækja mig“, greip Chandler fram í
í sinni talstöð. ,,Ég er á teinunum
um mílufjórðungi fyrir norðan eld-
hafið“.
Fulltrúi járnbrautarfélagsins,
sem var að aka um hliðargötur ná-
iægt eldinum, fann Chandler og
ók honum að járnbrautarstöðinni
niðri í bæ. Þar rakst Chandler á
Frank „Sonny" Wells, sem hafði
starfað sem skiptimaður á járn-
brautarstöðinni í Laurel í heilan
aldarfjórðung. Wells var ekki að
vinna. Fyrsta sprengingin hafði
vakið hann, og hann hafði flýtt
sér að koma fjölskyldu sinni út í
bíl og síðan ekið henni til járn-
brautarstöðvarinnar. „Get ég hjálp-
að“? spurði hann.
Kona Wells ók manni sínum og
Chandler til skiptieimreiðarinnar á
hliðarsporinú. Chandler tókst fljótt
að skpta um sprungnu öryggin með
því að grípa til neyðaröryggjanna.
Svo fór hann að aka eimreiðinni
eftir teinunum í áttina til eldhafs-
ins. Það var að byrja að daga,
þegar litla skiptieimreiðin snerti
starfsmannavagninn, sem var aftast
í lest númer 154. Kidd tengdi eim-
reiðina við vagninn, en Wells lagði
af stað í áttina til eldhafsins til
þess að loka fyrir loftleiðsluna í
afturhluta lestarinnar, svo að hægt
væri að losa um neyðarhemlana.
SNÚIÐ AFTUR TIL VÍTIS.
Reykurinn af brennandi gasinu
var kæfandi. Sprengingarnar höfðu
slitið niður raflínur, og þær lágu
eins og hráviði um allt svæðið líkt
og banvænir snákar. Á næstu hlið-
argötum sprungu bensíngeymar í
brennandi bifreiðum eins og hvell-
sprengjur á gamlaárskvöld. Aftasti
propanegeymisvagninn á teinunum
var aðeins tæp 12 fet frá logunum,
og hitinn geislaði frá málmi geym-
isins, sem var þegar illa sviðinn.
Hann gat sprungið á hverju augna-
bliki.
Vegna loganna gat Wells ekki
komizt að þeim enda propanegas-
geymisvagnsins, sem var nær eld-
inum. Hann tók teininn úr sam-
bandi, sem tengdi vagninn við hina
vagnana, og lokaði fyrir loftleiðsl-
una. Hann var með þykka vinnu-
vettlinga úr leðri, en rauðglóandi