Úrval - 01.09.1971, Page 61

DÁÐASTA LEIKKONA HEIMS
59
hús við Avenue de Villiers, sem
kostaði hálfa milljón franka. Þessa
peninga hafði hún skrapað saman
með alls konar lánabraski, og skrif-
borðið hennar var fullt af reikning-
um og lánakvittunum. Þrátt fyrir
tiltölulega lág laun, lifði hún hátt
og var alltaf gjafmild. Hún var bú-
in að taka hina hollenzku ömmu
sína til sín, sömuleiðis yngstu syst-
ur sína, Reginu. Þær pössuðu ekki
inn í rammann hjá hinni fögru Júl-
íu. Júlía kom einstaka sinnum í
heimsókn og þá lagði hún venju-
lega eitthvað af mörkum til fram-
færslu fjölskyldunnar, en sveif svo
burt, brosandi og umvafin ilmi.
Sarah elskaði fjölskyldu sína og
umvafði hana ástúð og umhyggju.
Hún gat verið erfið og þrjózk við
aðra, en aldrei við fjölskylduna.
í London tók Sarah stærstu
ákvörðun í lífi sínu. Það kostaði
100.000 franka að rjúfa samninginn
við Comédie Francaise, en hún tók
áhættu. Þegar hún kom til Parísar
streymdu vinir hennar úr bók-
mennta- og listaheiminum heim til
hennar til að fá hana ofan af þessu
brjálæði, en hún lét ekki segjast.
Hún gekk um borð í gufuskipiö
L‘Amerique; í Le Havre, með sex
leikrit í töskunni og fyrsta einka-
leikflokk sinn.
í New York fékk hún konung-
legar móttökur. í þrjá mánuði hafði
verið rekin mikil auglýsingastarf-
semi um „mestu leikkonu Frakka“,
og pésum um líf hennar verið út-
býtt ókeypis, en aftur á móti kost-
aði pési um „ástir Söruh Bern-
hardt“ 25 sent, en hann var vel þess
virði, því að þar frétti Sarah að
hún væri laundóttir Napóleons III.
eða jafnvel Píusar páfa IX. Hún átti
fjögur. börn, öll feðruð, en var samt
ógift.
—• Það er aldrei of mikið af aug-
lýsingastarfsemi, sagði einn leikhús-
stjórinn við hana, til að róa hana,
og Sarah tók sér orð hans til inn-
tektar, og fylgdi þeim allt sitt langa
líf.
Fyrsti sigur hennar í Ameríku,
var í hlutverki „Kamelíufrúarinn-
ar“. Þetta leikrit er um hina fögru
gleðikonu Marguerite sem afsalar
sér ástinni sinni, vegna þess að ætt-
ingjar ástvinarins særðu hana til
þess.
Þegar Sarah fór frá Ameríku, eft-
ir sjö mánaða leikferð, hafði hún
unnið sér inn rúma milljón franka.
Áhorfendur tilbáðu hana, enda átti
hún eftir að fara sjö sinnum til
Ameríku. En hvað fannst fólkinu í
París? Var það hreykið af hinni
dáðu stjörnu?
Sú var ekki raunin. Meðan hún
var fjarverandi höfðu blöðin í París
skrifað háðulega um hana; sögðu
að „hin guðdómlega Sarah“ væri
orðin sirkustrúður í Ameríku, sögðu
lygasögur af því að hún kæmi fram
í sirkustjöldum, með dansandi fíl-
um. Aumingja Sarah, sem alltaf var
í peningavandræðum, og alltaf í leit
að hjörtum, aðdáun og blómvönd-
um. Það var skiljanlegt að Ame-
ríkumenn gerðu ekkert annað en að
hlæja að henni. Þannig voru frétt-
irnar í Frakklandi . . .
Sarah fann kuldann og andúðina
í París og nú varð hún að finna ein-
hver ráð til að vinna hugi Parísar-