Úrval - 01.09.1971, Qupperneq 102

100
ÚRVAL
skyndilega grein íyrir dálitlu, sem
átti eftir að reynast staðreynd mörg
næstu árin: Eg gerði mér skyndi-
lega grein fyrir því, að hér eftir
þurfti ég ekki aðeins að synda til
þess að sigra heldur einnig til þess
að tapa ekki. Og ég gerði mér einn-
ig grein fyrir því, að keppinautar
mínir mundu ekki aðeins synda til
þess að sigra heldur einnig til þess
að sigra Schollander.
18. Olympíuleikjunum lauk þ. 18.
október. Ég var kjörinn fremsti
íþróttamaður leikjanna, og þjóð mín
hafði kjörið mig til þess að bera
fánann í fylkingarbrjósti liðs okkar
við lokunarathöfnina. Ég var djúpt
snortinn. Þetta var mesti heiður,
sem mér hafði nokkru sinni hlotn-
azt á sviði íþróttanna.
SÝNINGARGLUGGI, SEM ALLT
MANNKYNIÐ SKOÐAR í
Mig langar til þess að nefna einn
annan atburð, sem mér er minnis-
stæður frá Olympíuleikjunum árið
1964. Rússnesk stúlka, Irina Press
að nafni, var álitin sigurstrangleg í
skotkeppni. Hún fór að hágráta,
þegar hún tapaði, og grét beisk-
lega. Loks spurði einn blaðamann-
anna hana: „Hvers vegna grætirðu
svona beisklega? Við skiljum það
vel, að þú sért leið yfir þessu. En
hvers vegna ertu svona ofboðslega
miður þín? Það er eins og þú hafir
misst alla stjórn á þér!“
Hún svaraði: ,,Þú gerir þér ekki
grein fyrir því, hvað þessi ósigur
minn mun kosta mig, hvað snertir
starf mitt og laun mín, þegar heim
kemur!“
Það er staðreynd, að Rússar og
reyndar einnig fleiri þjóðir leggja
ofboðslega hart að íþróttamönnum
sinum að sigra á Olympíuleikjun-
um. Iþróttamennirnir eru styrktir á
ýmsa vegu allt árið, svo að þeim sé
unnt að þjálfa sig stöðugt. Það er
jafnvel séð alveg fyrir þeim. Þeim
eru boðin alls konar hlunnindi, og
það er allt gert til þess að leggja
sig alla fram, svo að þeir megi sigra.
Og sigri þeir, er þeim launað ríku-
lega.
Hér er ekki aðeins um þjóðar-
metnað að ræða. Sovétstjórnin ger-
ir sér mjög góða grein fyrir hinu
stórkostlega áróðursgildi Olympíu-
leikjanna, en slíkt skilja Banda-
ríkjamenn alls ekki. Við höfum
meiri áhuga á atvinnumennsku í
íþróttum. í augum okkar eru þátt-
takendur í Olympíuleikjunum bara
eintómir áhugamenn, hálfgerðir við-
vaningar. Ef við töpum þar í körfu-
bolta, segjum við bara: „Hefðum
við sent New York Knicks, hefðum
við leikið okkur að því að vinna
gullmerkið.“
Bandaríkjamenn gera sér ekki
grein fyrir þeirri staðreynd, að í
öðrum löndum hefur fólk eins mik-
inn áhuga á Olympíuliði lands síns
og við höfum á atvinnuliðum okk-
ar. í rauninni hafa mjög fáar þjóð-
ir fyrir því að draga nokkur mörg
á milli atvinnumanna og áhuga-
manna á sviði íþrótta. Okkur er
sagt, að kommúnisku þjóðirnar
sendi sína beztu íþróttamenn í her-
inn og þar þurfi þeir ekkert að gera
allt árið annað en að þjálfa sig í
íþróttagreinum sínum. í Frakklandi
gegna íþróttamennirnir ýmsum stöð-