Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 115

EKKI SIGURINN HELDUR BARÁTTAN
113
trúum frá alls konar framleiðend-
um ,sem væru reiðubúnir að greiða
íþróttamönnunum fjárfúlgur fyrir
að nota íþróttatæki með vissum
vörumerkjum í keppninni. Við
fréttum, að þeir styngju 500 dollur-
um í reiðufé að íþróttamönnum frá
ýmsum löndum. Jafnvel heyrðist sú
ótrúlega saga, að íþróttamaður einn
hefði reynt að selja 1440 dollara
ávísun frá skóframleiðenda einum
án þess að yfirgefa Olympíuþorpið.
Enginn okkar efaðist um sannleiks-
gildi þessara frásagna. Það var op-
inbert leyndarmál, að íþróttamönn-
um voru borgaðar fjárfúlgur með
leynd.
Nokkrum dögum áður en Olym-
píuleikarnir hófust, sótti ég eina af
hinum fjölmörgu hanastélsveizlum,
þar sem starfsmenn Olympíunefnd-
arinnar og vinir þeirra safnast sam-
an. Enginn minntist þar á nein af
þessum vandamálum, sem ég kom
svo greinilega auga á, vandamálum,
sem voru á vitorði allra íþrótta-
manna í Olympíuþorpinu. Ég fyllt-
ist enn meiri gremju og fór snögg-
lega úr veizlunni og labbaði lengi
um í þungum þönkum.
Olympíuhreyfingin var raunveru-
lega í hættu stödd, en leiðtogar
hennar vissu jafnvel ekki, að sú
hætta væri til. Mér þótti mjög vænt
um Olympíuleikana. Þeir höfðu haft
svo mikla þýðingu fyrir mig. Og
mér fannst sem ég yrði að endur-
greiða hluta af þakkarskuld minni
við þá.
Ég gekk til herbergis míns og
skrifaði ræðustúf Ætlun mín var
að boða til blaðamannafundar næsta
dag, þar sem ræða skyldi allt það,
sem mér fannst vera öðruvísi en
það ætti að vera. Og svo ætlaði ég
að yfirgefa Mexíkó strax eftir blaða-
mannafundinn án þess að keppa í
keppnisgreinum mínum til þess að
leggja þannig áherzlu á mótmæli
mín og vekja athygli á þeim.
En svo ræddi ég málið við gaml-
an vin minn, Mike Wall að nafni,
og við töluðum svo báðir við Geor-
ge. Mér fannst, að ég stæði í slíkri
bakkarskuld við George, að mér
bæri að segja honum frá því, hvað
ég hefði í hyggju. Ég fann hann í
herbergi sínu að morgunverði lokn-
um og sýndi honum ræðuna. Hann
las hana án þess að segja orð. Þeg-
ar hann hafði lokið lestrinum, leit
hann á mig og sagði: „Don, ef þú
gerir þetta, held ég, að ég taki sam-
an dótið mitt og fari heim, jafnvel
áður en Olympíuleikarnir byrja.“
Ég vissi það, um leið og hann
hafði sagt þetta, að ég gæti ekki
haldið þessa ræðu.
I undanráskeppnunum hafði ég
komizt í úrslit í aðeins tveim keppn-
isgreinum, og ég keppti í þeim. Ég
synti síðastur í 4x200 metra boð-
sundinu og synti þar mjög hratt eða
á 1 mínútu 54 sekúndum og 6/10
hlutum úr sekúndu. Ég fékk síðasta
gullmerkið mitt fyrir þá keppni. Ég
var jafnvel sjálfur hissa á því, hve
hratt ég synti. En ég synti hægar í
200 metra sundkeppninni tveim dög-
um síðar. Þá var ég líka farinn að
segja við sjálfan mig, gagntekinn
af gleði: „Síðasta keppnin mín!“
Mike Wenden frá Ástralíu bar sig-
ur úr býtum í þeirri keppni. Ég
bjóst við, að hann hægði mjög á
sér síðustu 50 metrana, en hann