Úrval - 01.09.1971, Síða 118

116
ár, meðan á Olympíuleikjunum
stendur og strax að þeim loknum,
og ræða þar, hvað er að gerast inn-
an Olympíuhreyfingarinnar, og
skipuleggja hópa, sem vinni að því
að koma í framkvæmd nauðsynleg-
um breytingum fyrr en ella gæti
orðið. Fyrrverandi þátttakendum í
Olympíuleikjunum er sérstaklega
annt um velgengni þeirra. Raddir
þeirra ættu að heyrast. Það ætti að
hlusta á þær. Ef við samræmum
krafta okkar, getum við beitt áhrif-
um okkar við Alþjóðlegu Olym-
píunefndina og neytt hana smám
saman til þess að horfast í augu við
vandamál þau, sem við henni blasa,
og að gangast fyrir endurbótum,
sem hafa einhverja þýðingu. Að
mínu áliti er þetta algerlega nauð-
synlegt, ef takast á að bjarga Ol-
ympíuleikjunum.
Eg vona, að fyrsti fundur slíkra
íþróttamanna geti farið fram í
Miinchen árið 1972.
o—o
Þegar ég fór frá Oswegovatni 15
ára að aldri og hélt til Santa Clara,
fannst mér, að ég væri að færa
stærstu fórn lífs míns. Var það raun-
verulega þess virði . . . að vinna
ÚRVAL
eins og þræll . . og afsala sér svo
mörgu? Svar mitt er jákvætt. Það
hefði verið þess virði, jafnvel þótt
ég hefði ekki hlotið nein heiðurs-
merki né neina frægð.
Ég held, að ég hafi verið svo
heppinn að verða þátttakandi á al-
bezta tíma. Þá voru ýmsir prýði-
legir keppinautar á sjónarsviðinu,
og okkur tókst að breyta íþróttinni.
Við vorum brautryðjendur nútíma
kappsunds, og við uppskárum alla
þá spennu, eftirvæntingu og
ánægju, sem hlotnast þeim, sem
ryðja nýjar brautir.
Maður hlýtur margs konar upp-
bætur við iðkun sundíþróttarinnar,
sjálfsaga, sjálfstraust og reynslu.
Og mér finnst, að sundið hafi fyrst
og fremst kennt mér að þekkja
sjálfan mig og að sannreyna getu
mína í keppni við hina beztu, hvort
sem ég vann svo eða tapaði.
„Hið þýðingarmesta við Olym-
píuleikana er ekki að sigra heldur
að taka þátt, alveg eins og það er
ekki sigurinn heldur baráttan, sem
er hið þýðingarmesta í lífinu. Hið
þýðingarmesta er . . . að hafa barizt
vel.“
☆
Níu tíundu hlutar vizkunnar eru fólgnir í því að vera vitur nógu
snemma.
Theodore Roosevelt.
Karlmenn hlæja að konum — nema þegar þeir eru ástfangnir af
þeim. Konur hlæja að karlmönnum — líka þegar þær eru ástfangn-
ar af þeim.
Lynn Doyle.