Úrval - 01.12.1973, Síða 83

81
„HELDURÐU, AÐ VIÐ SÉUM Á LÍFI?
inu. Það varð að tína brakið brott
ögn fyrir ögn líkt og lauf úr hrúgu,
unz stúlkurnar voru einar eftir.
„HALTU ÞEIM RÓLEGUM“
Windle vissi líka að finna þyrfti
einhver ráð til að hafa þær rólegar
og öruggar í trú á, að þeim yrði
bjargað.
Læknar þurftu að kynna sér til-
finningar þeirra og þrautir. Ef
stúlkurnar yrðu að dvelja í þessu
hryllilega umhverfi, gætu þær auð-
veldlega brjálast og reynt að hreyfa
sig. Það gæti aftur leitt til losts
og blæðinga, sem yrði þeim að
bana.
Fljótlega ákvað Windle, að heppi
legasti maður til að halda þeim ró-
legum og vongóðum væri William
Nolan, 37 ára gamall kyndari og
fimm barna faðir, ákaflega elsku-
legur og rólyndur maður.
„Haltu þeim rólegum, Billie,“
sagði Windle. „Við viljum helzt
ekki missa þær.“
Nolan kraup hjá stúlkunum. „Ég
skal ekki yfirgefa ykkur eina sek-
úndu,“ sagði hann, „fyrr en þið er-
uð lausar úr þessari prísund.“
Dr. Joseph Cari, læknir slökkvi-
stöðvarinnar laut yfir þær og sagði:
„Finnið þið nokkuð til?“
Þær sögðust báðar finna til sárs-
auka í hnjánum.
„Hreyfið fótleggina," sagði hann.
Pat gat hreyft annan fótinn ofur-
lítið. Lísa gat hins vegar ekkert
hrært hvorugan fótinn og varð
hugsað til föður síns. En það hafði
einmitt nýlega verið tekinn af hon-
um annar fóturinn. Hún varð allt í
einu óttaslegin og spurði: „Geturðu
ekki látið okkur sofna?“
„Nei, bezt er að þið séuð vak-
andi. En ég ætla að gefa ykkur
eitthvað styrkjandi, sem lætur ykk-
ur líða betur.“
Hann sprautaði þær með morfíni
og merkti skammtinn á ermi þeirra
með merkipenna.
Þegar Nolan var farinn að tala
við stúlkurnar, gerði Windle þeim
öllum þremur ofurlítið skýli úr
asbestplötum.
„Heyrið þetta hvisshljóð,“ sagði
Nolan útskýrandi, „það eru málm-
skurðarblys að skera sundur málm-
draslið. Það veldur öllu þessu ýskri
og hvískri," bætti hann við. „Svona
verður þetta áfram ásamt braki og
brestum, skellum og hvellum í
köðlum og keðjum, krönum og
vindum. Ekkert til að hafa áhyggj-
ur af. Félagar mínir verða að nota
öll þessi tæki til að komast í gegn-
um allt draslið og fjarlægja það “
Og Nolan hélt áfram að spjalla
í léttum tón. Hann spurði stúlk-
urnar um nám þeirra, foreldra,
unnusta og fyrirætlanir, trúariðk-
anir og forsetakjör, allt milli him-
ins og jarðar. Og dr. Cari sá fyrir
sitt leyti um að gefa þeim skammta,
sem gerðu þær stilltar. Enda sýndu
þær engin merki vanstillingar né
losts, slagæð var stöðug, en það
bar vott um, að enginn blóðmissir
þjáði þær.
En yfirlýsing Lísu um, að hún
fyndi ekki til fótanna, snerti lækn-
inn óþægilega. Hann minntist á
þetta við Volkamer.
„Stálið hefur sennilega klessl