Úrval - 01.12.1973, Síða 90

88
handa brúðinni. Brúðguminn hafði
nefnilega ekki munað eftir slíkum
smámunum.
Hljómsveitin átti einungis að
leika danslög, og Johnson, sem var
viðurkenndur dansherra átti að
dansa við allar konur, sem áttu að
koma í afmælið.
í febrúar ár hvert fór Johnson
til strandar og dvaldi þar i við-
hafnarbústað fyrrverandi forseta í
Mexikó iMguel Alemán, en hann
var félagi Johnsons í ýmsum jarð-
arkaupum og landeignaviðskiptum.
Johnson þótti líka afar gaman
að koma í sveitasetur Alemáns
langt uppi í Mexikó. Þar naut hann
algjörrar kvrrðar og fádæma feg-
urðar.
Hann var ákaflega hrærður yfir
fátækt og frumstæðum kjörum
fólks, sem hann kynntist þar. Flest-
ar þessar fátæku fjölskyldur voru
afar barnmargar, og var Johnson
fenginn til að flytja þar fyrirlestra
um takmörkun barneigna fyrir kon
urnar.“
Eftir að hann kom heim til Tex-
as úr þessum ferðum, sendi hann
þessum fjölskyldum ósköpin af
getnaðarverjum, pillum, vítamín-
glösum, klæðnaði og ábreiðum.
„Ef ég vrði einvaldur í heimin-
um,“ sagði hann, „þá vildi ég gefa
fátæklingum kot til að búa í og
getnaðarvarnir. Og ég mundi svei
mér sjá um að fólkið fengi ekki
húsnæðið, nema það notaði pill-
urnar.“
Á hverjum föstudagsmorgni kom
stjórnarráðsþota með skjöl um störf
utanríkisráðuneytisins, sérstaklega
ÚRVAL
æ'tlað Johnson, frá aðstoðarfólki
Henry Kissingers.
Tvisvar kom Kissinger sjálfur til
að gefa persónulegar skýringar á
friðarumræðunum í Víetnam. Og
nokkrum vikum áður en Johnson
dó hringdi Richard Nixon til að
segja honum frá yfirvofandi loft-
árásum.
Yfirleitt mátti fullyrða, að öll
sambönd Lyndon B. Johnsons við
Hvíta húsið væru innileg. En hann
hafði samt blandnar kenndir gagn-
vart eftirmanni sínum þar.
Hann gaf Nixon forseta háar ein
kunnir í utanríkismálum, en var
vonsvikinn yfir kuldalegri fram-
komu hans heima fyrir og æstur
yfir ýmsu í innanlandsstjórnun
hans.
„STATTU ÞAR OG TAKTU
Á MÓTI“
I marzmánuði 1970 fór Johnson
á sjúkrahús með sárar þrautir fyr-
ir brjósti. Þetta var Brooke Army
Medieal Center í San Antonio.
Læknar sögðu honum. að verk-
irnir stöfuðu af kölkuðum krans-
æðum og honum var ráðlaFt að
grenna sig svo sem unnt væri.
Stuttu fyrir jól 1971, algiöNeS'j
móti ráðum og vilia lækna, hóf
hann að nýiu reykingar. En hann
hafði einmitt hætt að reykia fimmt-
án árum áður. En það var, þegar
hann fann fvrst til fvrir hiartanu.
„Eg er orðinn gamall maður,“
sagði hann, „svo betta gerir ensan
mun úr þessu. Mig langar að
minnsta kosti ekki til að fara sömu
leið og Eisenhower. Þegar ég fer.
þá vil ég að það gerist í einni and-