Úrval - 01.12.1973, Qupperneq 115

TVEIR HEIMAR -
ar þínir rætist, skaltu bara ekki
sofa.“
Jæja, hvað um það. Draumar
mínir rættust. Ég tók sérhverri
áskorun, hlaut verðlaun og hrós, og
uppskar allt, sem einum manni get-
ur hlotnazt af efasemdum, mistök-
um og auðmýkingum, af öllum
stærðum og gerðum.
Og svona gekk það. Ég lagði af
stað í þessa átt en „lenti“ í allt
aðra átt. Og sú ferð tók hálfa æv-
ina.
Síðan ég byggði draumahöll mína
undir regnboganum, hafði hún ver-
ið flutt og sett á allt annan stað,
sem betur átti við. Timarnir höfðu
breytzt.
Aldrei vissi ég með vissu, hvort
ég kom of seint í gamla heiminn
eða of seint í þann nýja. Ég hékk
og sveiflaðist milli tveggja skauta.
Hár mitt er orðið hélugrátt, að
nokkru leyti af elli en að nokkru
leyti af ryki þeirra stofnana, sem
hrundu yfir höfuð mér. Hugsið
ykkur til dæmis peningastofnanir.
LÁTA ENDANA NÁ SAMAN
í stað þess að skilja mér eftir
peninga, sem engir voru til, gáfu
foreldrar mínir mér í arf mikla
auralöngun.
Sparsemi var ekki einungis góð
venja, hún tryggði góða afkomu.
Hófsamur piltur verður hamingju-
samur maður. Amerísk aðferð við
klifrið upp stiga hamingjunnar.
Ef byrjað er að safna sérstakri
mynt, til dæmis. Þá sagði mamma:
„Meðan þú átt ekki krónu, er
aurinn peningur.“
í skólanum lærðum við ágætan
TVENNIR TÍMAR 113
reikning, en heima lærði ég þó allt
annan reikning, hjá mömmu.
I skólanum var einn plús einn
sama sem tveir. Hjá mömmu var
einn plús einn líka tveir, en þá
skipti öllu, hvað í tölunni fólst.
Tveir af Hverju, það var aðalatrið-
ið. Aðferð mömmu stefndi að því
að vinna bót á allsleysi okkar með
viturlegri eyðslu.
Þetta varð í framkvæmd eitthvað
á þessa leið:
„Eitt par af skautum“ er sama
og „12 tímar í fiðluleik". Burt með
skautana, kaupum fiðlukennsluna.
Eitt símtal er sama sem strætis-
vagnamiði á bókasafnið.
Fjórir bíómiðar eru ein skyrta.
Eitt reiðhjól eru 10 pör af gler-
augum.
Fimm skammtar af rjómaís eru
tvö pör af sokkum.
Á þessu var byggð áætlun um
kaup, sem miðaði við nauðsyn, þar
sem allt varð að víkja, sem ekki
var nauðsynlegt. Samanburður og
hugsun var alltaf aðalatriðið. Eitt
varð að ganga fyrir öðru. Heimur-
inn mundi prófa börn hennar, en
ekki bækur hennar. Hún sjálf og
hennar óskir komu seinast.
Stundum gat ég orðið sár yfir
öllu, sem átti að spara. En allt
venst.
Ef sex ára barn mátti ekki sulla
í pollum og vaða í óþverra, hver
mundi þá vilja verða sex ára?
„Hvenær verð ég sex ára, pabbi?"
„Þegar þú hættir að vaða í drull-
unni,“ sagði hann.
Það var annars oft „þagnarsam-
særi“ milli pabba og okkar krakk-
anna.