Úrval - 01.12.1973, Blaðsíða 118

116
ÚRVAL
ana sundur aftur, miklu lengra en
áður var.
EFSTUR ER EKKI ÆÐSTUR
Viðskiptahættir nútímans eru
mér ofviða. Ég get ekki trúað, að
efstur sé sama og æðstur eða mað-
ur verði „stórmenni" í þessum
„stórviðskiptum“.
Ég man, að kaupmaðurinn okk-
ar var vanur að reikna saman vöru-
úttekt okkar á mórauðan kjötpoka
með svörtum blýanti, sem hann
hafði að jafnaði bak við eyrað.
Viðskiptavinurinn fór yfir allt
saman, tölu eftir tölu, af mikilli
nákvæmni.
„Hvað eru þessi níu sent?“
„Hvað? Æ, þetta er skakkt. Það
eiga að vera sjö.“
„Gerðu þá aðra villu, og skrif-
aðu sex,“ sagði móðir mín.
Nútíma kaupskapur gengur fyrir
sig með tékkum og renningum. Það
fer langur renningur til skriftanna
á kefli í vél. Einhver gæti kannski
enn hugsað sér að spyrja: „Hvað
eru þessi níu sent?“ En líklegt er,
að hún eigi erfitt með að átta sig,
blessuð húsmóðirin í innkaupun-
um. Einu sinni, þegar hún kom
heim, tók hún kannski varninginn
til yfirlits. Þarna var allt í röð og
reglu, renningar, tölur og merki.
„Nú, hverju hef ég gleymt?“ hugs-
aði hún. ,,ég veit, að það er eitt-
hvað. Ó, Guð almáttugur, barnið
hefur orðið eftir. Halló, er þetta í
verzlunarmiðstöðinni? Ef þú sérð
þarna krakka, sem segist heita Ge-
org, þá sendu hann heim.“ „Því
miður, við afgreiðum ekki lengur
í dag.“
Einu sinni heyrði ég rödd kaup-
mannsins hennar mömmu við
reikningskassann í stórmarkaðnum.
Hann var þarna eins og fulltrúi
allra hinna föllnu og bljúgu, sem
höfðu erft afl en samt glatað al-
mennum réttindum til að tala,
kvarta og þrefa.
Hann var kominn nærri hálfa
leið heim, þegar hann uppgötvaði,
að hann hafði fengið skakkt til
baka.
Hann flýtti sér aftur í búðina,
komst í röðina, beið, unz hann fékk
tækifæri til að segja:
„Fyrirgefðu, þú gafst mér ekki
rétt til baka áðan.“
„Hvenær var það?“
„Það eru nú að verða tuttugu
mínútur síðan.“
Maðurinn við kassann reis upp í
fulla hæð sína og benti valds-
mannslega á einhverjar reglur á
veggnum. Þar stóð skrifað:
„Allar skekkjur í útreikningi og
afhendingu skulu útskýrðar og
kvartanir við afgreiðslu, annars
ekki leiðréttar," Verzlunarráðið.
„Þér teljið þetta þá um seinan?“
„Það er ég hræddur um.“
„Jæja þá,“ sagði litli kaupmað-
urinn okkar, um leið og hann gekk
út. Of seint er of seint.
„Ég ætlaði bara að segja þér, að
ég fékk 30 dollurum (um 2500 kr.)
of mikið til baka.“
AÐEINS EIN SPURNING ENN
Aldrei gleymi ég fyrstu kynnum
mínum af fjármálaþjónustu hins
opinbera.
Sendimaður þaðan kom í sauma-