Úrval - 01.12.1973, Síða 122

120
ÚRVAL
urlega, eða fyrirmyndar föður.
Pabbinn ætti að vera ákveðinn og
þó hæverskur út á við, en mildur
og göfugur heima fyrir. Þannig
átti úrvalspabbi að vera.
Þó vissi Dóra, að pabbi var að
gera að gamni sínu, þegar hann
sagði:
„Þú ættir ekki að giftast, því að
þú ert eina dóttirin. Þú vilt ekki
skilja mömmu þína eina eftir með
allan hópinn, býst ég við. En við
viljum ekki standa í vegi fyrir ham
ingju binni. Þú skalt líkjast mömmu
þinni.“
HJÓNABAND
Ekki var auðvelt á þessu tíma-
bili að fullyrða, hvort pabbi og
mamma væru hamingjusöm hjón.
Málefnið var erfitt umræðuefni.
„Ert þú hamingjusöm, mamma?“
„Hef ég nú ekkert annað að hugsa
um?“
„Ást, ekki nema það þó!“ sagði
pabbi og skellti í góm. „Giftist ég
af ást? Ekki skil ég það.“
Orðið „ást“ gerði þau alltaf eitt-
hvað vandræðaleg. Það var eitt-
hvað, sem ekki átti að nefna, rétt
eins og orðin „nærbuxur", „kvið-
ur“ og „fósturlát". Ekki þannig að
skilja, að þauleldu ástina ekki með.
Þau fundu hana en þeim fannst
hún ólík einkennum, sem unga fólk
ið talaði um.
Fyrir mömmu var ástin hvorki
ástríða, blindni né samræmi til-
finninga. Hún hafði fætt af sér tíu
börn, án þess að kynnast neinu
slíku.
Ást hennar var byggð á full-
naegju. (Tíu börn. Guði sé lof og
þökk). Einnig þátttöku. (Ef hann
getur tekið því, þá get ég það). Og
bjartsýni. (Nú, verra verður það
ekki).
Eg fann, að foreldrar mínir virtu
og mátu hvort annað mikils.
Mamma sagði mér að fara eftir því,
sem pabbi sagði. Og pabbi vitnaði
oft til mömmu og kenndi okkur að
meta hennar lífsskoðun.
Þegar pabbi fór til vinnu, stóð
hún oft við gluggann, horfði á eftir
honum og tautaði með sjálfri sér:
„Góður maður, menntaður maður
að vinna svo vel og lengi á verk-
stæðinu. Bara að hann ofþreyti sig
nú ekki.“ Og um hádegisbilið sendi
hún mig með heita súpu til hans
tveggja mílna leið. „Hann á að vita,
að hugsað er til hans.“
Pabbi eyddi aldrei eyri í sjálfan
sig, nema hann vissi, að mamma
gerði eins. Skipta og skipta jafnt
var lögmálið. Ef mamma fékk sér
flík, gerði pabbi það sama.
Hafi pabbi verið eitthvað róman-
tískur í sér, áður en þau giftust, þá
lagði hann fljótlega niður þann
„barnaskap".
Hann bauð henni aldrei „út“ fyr-
ir brúðkaupið, það veit ég. Og eftir
það fóru þau aldrei út saman, nema
þá á fæðingarheimilið. En þangað
fór mamma nógu oft til að verða
rjóð í vöngum:
„Það er yndislegt veður. Við get-
um farið gangandi. Samt er bezt
að hafa regnhlífina með, ef það
kæmi skúr.“
Þau höfðu aldrei átt neina hveiti-
brauðsdaga. Á hverju kvöldi, þegar
við krakkarnir vorum komnir i
rúmið, sátu mamma og pabbi í eld-