Úrval - 01.10.1978, Blaðsíða 6

4
ÚRVAL
innan við þrjú prósent — og, þökk sé
hvetjandi áhrifum stjórnarinnar á
einkaframtakið, aukast rauntekjur
um fimm prósent á ári.
Aður en Karamanlis kom til skjal-
anna, var illa komið fyrir grískum
stjórnmálum. Forngrikkir gáfu heim-
inum Iýðræðishugmyndina, en nú-
tímagrikkir hafa aðeins kynnst henni
höppum og glöppum. Grikkir hafa
mikinn áhuga á stjórnmálum —
meiri en þeim er hollur. Iýðskrum,
klíkudráttur og götuuppþot grófu svo
undan lýðræðisstofnununum að
grikkir hafa mátt þola átta valdatökur
hersins frá því að heimsstyrjöldinni
fyrri lauk.
HARÐURI HORN AÐ TAKA
Karamanlis, hár og stórglæsilegur,
þótt árin séu farin að færast yfir hann,
er einmitt það sem þessi örgeðja þjóð
þarfnast — strangur og ákveðinn leið-
togi. Karamanlis, eins og de Gaulle,
hefur óbilandi trú á sjálfum sér.
Hann vekur virðingu og vinnur at-
kvæði, en fæstum gest að honum per-
sónulega. Hann hefur verið hálf
heyrnarlaus síðan hann var unglingur
— en notar heyrnartæki — og sumir
segja að þessi ágalli hafi gert hann
hrokafullan og erfiðan í viðskiptum
hans við aðra. Eins og de Gaulle
hefur hann takmarkaða þolinmæði
með þeim, sem eru á öndverðum
meiði við hann. Ef hávaðasamur til-
heyrandi grípur fram í fyrir honum,
þegar hann heldur ræðu í gríska þing-
inu, ber hann í borðið og hrópar: ,,Ef
þú ekki þegir, þá geri ég það!” Hann
er fráskilinn og barnlaus og á enga
nána vini.
Flestir grískir pólitíkusar eru af fá-
mennri aþenuklíku auðugra fjöl-
skyldna, og hafa hlotið menntun sína
erlendis. Karamanlis er bóndasonur.
Hann er fæddur 1907 og ólst upp í
makedóníska þorpinu Proti í Norður-
Grikklandi. Hann vann fyrir sér með-
an hann fór gegnum lagaskóla með
því að selja tryggingar. Hann talar
enn bændamállýsku frá Makedóníu
og snobbinu í Aþenu þykir hann vera
sveitadurgur.
Þegar Papagos lést árið 1955, varð
Karamanlis forsætisráðherra, 48 ára
að aldri. Hann sat í átta ár, og það var
lengsta tímabil samfellds stjórnmála-
stöðugleika og hagvaxtar, sem yfir
þjóðina hafði gengið frá stríðslokum.
En flokkur hans laut í lægra haldi í
kosningunum 1963 og Karamanlis
snaraði sér snúðugur í fríviljuga út-
legð í París. I kveðjuskyni sagði hann:
„Sannur stjórnmálaleiðtogi þarfnast
ekki fólksins. Fólkið þarfnast hins
sanna stjórnmálaleiðtoga.
Þegar Karamanlis var farinn, hall-
aði ört undan fæti fyrir grikkjum.
Verkföll stjórnmálalegs eðlis og
harkaleg uppþot dundu yfir næstum
daglega. Svo var það aprílmorgun
einn árið 1967, að Aþenubúar vökn-
uðu við skramlið í skriðdrekum. Lág-
vaxinn og brúnaþungur ofursti,
George Papadopoulos útnefndi sjálf-
an sig einræðisherra. Hann leysti
þingið upp, afnam borgaralegan rétt