Úrval - 01.10.1978, Blaðsíða 14

12
ÚRVAL
og vernda afkvæmi sín frá þeirri
fyrstu stundu, er móðirin grefur þau
nýklakin upp úr sandinum, sópar
þeir upp í illúðlegan kjaftinn með
hárbeittum tönnunum og ber þá
gætilega niður að vatninu.
EN HVAÐ UM manninn? Erum
við eins slæm og við oft erum sögð?
Höfum við brotið óskrifuð lög náttúr-
unnar með sóun og skorti á sam-
kennd við náttúruna?
Rensberger svarar: Rangskilningur
okkar á villtu dýrunum hefur haft vá-
legar afleiðingar fyrir sumar ofsótt-
ustu tegundirnar. Það er nógu slæmt,
að við höfum látið undir höfuð leggj-
ast að kynnast dýrunum. Við berum
okkur saman við hugarburð um sak-
laust og göfurlynt dýraríki, og
verðum að viðurkenna, að við
stöndumst ekki þann samjöfnuð. Það
er ekki aðeins óréttlátt gagnvart okkar
eigin tegund, heldur stríðir það á
móti heilbrigðri skynsemi, á þeim
tíma, sem rannsóknir á atferli villtra
dýra á stuttu færi geta losað okkur úr
viðjum hugarburðarins.”
Það er sem sagt komið mál til að
við látum okkur skiljast, að atferli
náttúrunnar er hvorki svo einfalt né
auðskilið, sem við héldum áður.
★
# * %
Konur af sérstökum, asískum þjóðflokki sækjast eftir veiðihárum
af ljónum, þar sem hvert hár tryggir þeim — samkvæmt trú þeirra —
vel heppnaða barnsfæðingu. Þegar ég tók við safninu í Nairobi lét ég
hengja uppstoppaðan ljónshaus fremur lágt á vegg og hafði enga hlíf
yfir honum. Innan fárra daga voru öll veiðihárin horfln af honum, án
þess að nokkur tæki eftir því að verið væri að reyta þau af. Ég lét þá
setja ný veiðihár á hausinn — úr næloni. Þau virðast duga allt eins
vel, því þau hverfa reglulega — og við látum alltaf ný í staðinn.
L. S.B. Leakey