Úrval - 01.10.1978, Blaðsíða 107

105
KARENANN QUINLAN
Faðir Tom Trapasso
varð að setja slönguna aftur á sinn
stað í flýti.
Daginn eftir var hún örmagna. Þeir
reyndu að taka slönguna frá henni
aftur, en það gaf slæma raun, svo
vélin var tengd á ný og hún ,,svaf ’
mestan hluta dagsins.
10. júlí skrifaði Javed 1 spítalabók
sína: „Ræði málið við fjölskylduna
11/7. Öndun stöðug, en taugalega er
ástandið vonlaust. Vafasamt að
viturlegt sé að halda áfram vélar-
.öndun við þessar kringumstæður.
Næsta dag sagði Javed læknir oftar
en einu sinni á fundi með Joe, Juliu
og Mary Ellen, að það eina rétta væri
að taka öndunarvélina af Karen Ann.
En Morse sagði jafn oft: ,,Við gerum
ekkert, fyrr en þið samþykkið það.”
Sannanirnar fyrir því, að vonlaust
væri að bjarga Karen Ann, vom nú
orðnar yfírþyrmandi. Þessa nðtt starði
Joseph Quinlan út í myrkrið og
varpaði frá sér öllum skýjaborgum:
Karen yrði aldrei framar sú
sama og ég hafði átt. Jafnvel þótt
hún vaknaði af dáinu, gæti hún
ekki synt eða ekið bílnum sínum
né gert neitt það, sem henni þótti
svo gaman. Arizona var úr sög-
unni. Heili hennar var varanlega
skemmdur. Hún var dauðans
matur.
Áður hafði Julia stungið upp á að
þau festu sér reit í kirkiugarði, en
hann hafði hafnað þvl. Næsta
morgun sagði hann við Juliu: ,,Við
skulum koma í kirkjugarðinn og velja
reitinn.”
Julia lagði handleggina utan um
manninn sinn, höfuðið á öxl hans, og
fór að gráta.
Það var þá, sem ég komst að því
að Julia þoldi ekki öllu meira.
Hún hafði ekki bara áhyggjur af
Karenu, heldur mér líka. Og Mary
Ellen og John komu inn og við
töluðum um þetta, og það var þá
fyrst sem ég komst að því, að
börnin höfðu samþykkt líka — að
þau höfðu komist að þeirri niður-
stöðu fyrir löngu að Karen hefði
aldrei viljað að lífinu yrði haldið í
henni með véltækni eins og hún
var.