Úrval - 01.10.1978, Blaðsíða 101

KARENANN QUINLAN
99
Ég horfði á hana hlusta um
stund. Fyrst varð hún eins og
dolfallin, en svo sagði hún: ,,Nei
— í guðanna bænum, ekki leyfa
það. Við viljum það ekki. Karen
myndi ekki vilja það heldur.
Þegar Mary Ellen hafði lagt á,
sagði hún að þetta hefði verið syst-
ir Veronica, ein fyrrverandi kenn-
ari hennar í kaþólska menntaskól-
anum í Morris. Hún sagði að skól-
inn væri umsetinn fréttamönnum,
sem vildu fá mynd af Karen. ,,En
þau létu enga mynd af hendi, því
Systir sagði að við myndum senni-
lega ekki vilja það.”
Þetta kvöld fórum við öll til
spítalans. Karen var róleg og
friðsæl að sjá, guði sé lof. Við
sváfum alltaf betur, þegar henni
leit út fyrir að vera rótt.
Um kvöldið var barið dyra. Ég
opnaði, og úti fyrir stóð ung og
lagleg kona. Hún sagði:
,,Gott kvöld? Ert þú frú
Quinlan? Ég er frá NBC sjón-
varpinu.”
Þetta var fyrsta viðtalið okkar,
og það var ekki nærri eins erfitt og
við höfðum ímyndað okkur. Ég
grét ekkert, og meira að segja Joe
sýndist afslappaður. Þegar stúlkan
var farin, settumst við öll niður í
eldhúsið og ég sagði: „Mikið er ég
fegin — að vera búin með þetta.
En Paul brá hart við. ,,Mér
þykir leitt að þurfa að segja það,”
sagði hann, ,,en þú ert ábyggilega
ekki búin, Ég hef eindregið á til-
finningunni, að þetta sé rétt að
byrja.”
Mánudaginn 15. september var
smáborgin Landing í New Jersey, þar
sem Quinlandsfólkið bjó, ólgandi af
fréttamönnum. AP og UPI höfðu
flutt fréttina á fjarritakerfi sínu.
Morgunblaðið Daily News í New
York, aðeins 80 km í burtu, hafði
glennt fréttina upp á þvera forsíðu,
New York Times flutti hana líka en
gerði ekki eins mikið úr henni.
Klukkan tvö um daginn var grasblett-
urinn fyrir utan hús Quinlansfólksins
útsparkaður af fréttamönnum og
myndatökufólki. Ljósmyndar-
arnir tóku myndir af húsinu úr öllum
áttum og virtust sérlega gagnteknir af
leirstyttu af heilagri guðsmóður, sem
stóð í garðinum. Einn eftir annan
létu þeir fallst á kné til að mynda
hana.
Paul Armstrong hafði varað hjónin
við því, að ef málið færi fyrir rétt,
væri ómögulegt að segja hver við-
brögð almennings myndu verða. Nú
fór það að skýrast. Vitnað var í tauga-
skurðlækni: ,,Þegar heilinn er dáinn
er lítið annað eftir en hjarta, sem
slær, og öndun, sem haldið er
gangandi með tæknilegum
aðferðum. Viðkomandi er í raun
dáinn.” En lagaprófessor og sér-
fræðingur í lagalegum skilgrein-
ingum á hugtakinu dauði sagði:
,,Þær skýrslur, sem ég hef séð, segja
að stúlkan hafí lágmarksheila-
starfsemi. Hvorki lögin né læknavís-
indin viðurkenna, að manneskja, sem