Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 2020, Blaðsíða 82

81
þar sem þær höfðu sést en þó svo hátt uppi að er ég stóð neðan undir klettunum sem var næst
komist þeim að neðan þá greindi ég aðeins gulan blett sem voru hvítu ærnar en í kíki sáum
við þær hreyfa sig. Við hröðuðum okkur heim og var þá Magnús að leggja af stað heim til
sín (en hann kom hingað með bróðir sinn 11. ára sem Stefán ætlar kenna) en hann bauð strax
fylgd sína, svo Siggi fór til Húsavikur til að láta fólkið vita svo það yrði ekki hrætt um hann.
Fengum við þá mága Berg og Eyólf, og líka Trausta, ég og Stefán svo við urðum 6 og var nú
gert grín af svona stórum leiðangri til að sækja 3 ær, en það kom í ljós að við máttum ekki
færri vera. Það er rúmlega 2. tíma gangur uppá fjallið og færðum við okkur ofaní rákina 4.
Stefán og Trausti urðu eftir uppi. Landslagið var klettasillur, smáar og hallandi sem ná niður
á standberg. En brattinn er mikill sérstaklega í svona mikilli hæð og að sjá niður fyrir sig sem
óvanir eru í klettum, en Magnús og Eyólfur eru uppaldir við þetta og þaðan af verra. En niður
fór Magnús á undan, hann gerði það meira fyrir okkur en þörf að hafa bönd um sig, svo færðum
við okkur í halarófu á eftir þangað til Magnús kom auga þær undir nokkuð hærra stallinum en
ofaní rákinni sem var um 2-4 mannhæðir. En mesta hættan var á að þær stykkju áfram neðar
og neðar uns þær hröpuðu framaf á að giska 30 metra hengiflugi. En svo létum við Bergur hina
síga niður sitt hvoru meginn við þær og tókst þeim að handsama þær. Við höfðum meðferðis
síldarmjölspoka undir kaðalinn og í hann létum við ána sem var kollótt en hinar voru hyrndar
og var bundið utan um brjóstið og síðan fram í hornin. Síðan færðum við okkur 2 og 2 upp
ofar og drógum ærnar upp eins og dreginn væri þorskur úr djúpi þangað til komið var þar sem
Trausti stóð á dálitlum bletti sem hann gat lítið hreyft sig á og fannst honum tíminn búinn
vera orðinn langur ( rúmir 2 tímar) kuldinn var bitur þarna uppi í 1.000 metra hæð yfir sjó.
Jæja heim komust þær slysalaust og þá voru allir ánægðir að vita ekki af þeim þarna í svelti
og líður þeim nú vel. Daginn eftir fórum við Magnús inn í Úlfstaði og ætluðum að hjálpa Jóni
bónda en þá gekk í krapaveður og rigningu. Fórum við upp en veðrið var svo vont að Magnús
komst að vísu upp í fjallið og sá sporin enn lengra ofar og af því veðrið var svo vont og sömu
aðferðina hefði þurft við þessar og hinar ærnar og við vorum bara 3 og veðrið versnaði þá fá
fórum við heim. Síðan hefur ekkert til þessara kinda spurst því síðan hefur aldrei verið hægt
að ganga Í fjall fyrir hörku. Nú vona ég að ég sé ekki búinn að ganga fram af þér með löngu
og leiðinlegu bréfi. En segðu mömmu að hún þurfi ekki að æðrast eftir þessa sögu því hún
gerist ekki nema einu sinni á mannsaldri. Ingólfi ætla ég að skrifa seinna.
Vertu síðann marg blessaður og sæll og ætla ég að koma að heimsækja þig með alla fjöl-
skylduna næsta sumar. Skálarnir eru allir búnir og víst allt sem þeim tilheyrir nema járnsperrur
sem er að vísu vel hægt að nota á margan hátt en ekki góðar. En ef maður steypti veggi eð
hlæði fyrir fjárhús þá ná þeir yfir ansi breiða tótt og eru sæmilegt ris. Kosta 4 kr sperran en
eru vondir í flutningi.
Kveðja Jói
Bréf þetta sendir Jóhann Valdórsson (f. 1920 – d. 2000), þá búsettur í Stakkahlíð í
Loðmundarfirði, síðar bóndi á Þrándarstöðum, til Þorleifs Þórðarsonar (f. 1891 – d.
1951) sem var sambýlismaður móður hans Herborgar Jónasdóttur (f. 1886 – d. 1964).
Þau bjuggu þá á Þrándarstöðum í Eiðaþinghá.