Skírnir - 01.01.1860, Page 144

146
FHÉTTIR.
Viðbirtir.
til allra erkibiskupa og preláta, bar sig upp undan abferí) Napóleons
og bab þá trausts og fylgis í þessum málum sínum, kvabst hann
hvorki geta né vilja upp gefa nokkurn hluta ríkis þess, er sér hefíú
verib trúab fyrir. Páfi bar fyj'ir sig, sem líklegt var, a& hann
hefbi eigi tekib Bómaríki a& erf&um, sem konúngar taka lönd sin,
og a& engin lög né landsréttr gæfi sér vald á a& selja lönd páfa-
dómsins af hendi. Margir menn tóku taum páfa, og á Frakklandi
var& svo mikill mótgangr páfamanna gegn Napóleon, a& menn hug&u
hann mundi upp gefast, en því fór þó fjarri. Um þessar mundir
vék Napóleon Valevsky rá&gjafa sínum frá völdum, en tók aptr
í hans sta& Thouvenel (þúfunjál), er á&r var sendibo&i hans í Mikla-
gar&i. Napóleon gjör&i svo, til l>ess a& láta bitna á rá&gjafanum
alla óor&heldni sína eigi sí&r vi& Austrríki en vi& páfa; þá banna&i
hann og L’Univers, bla& páfamanna í París, fyrir því a& þa& haf&i
auglýst umbur&arbréf páfa leyfislaust, en þa& er lagabrot. Sí&an
hafa veri& miklar ritdeilur og flokkadrættir á Frakklandi, því nú eru
Napóleoni mótdrægir allir páfamenn, lögerf&amenn og þeir a&rir, sem
fram fylgja rétti annara til ríkis á Frakklandi en Napóleons. Nú var
enn í or&i, a& menn ætti sáttastefnu a& málum Itala, þótt hvorki
ítalir vildi koma til hennar, né heldr Englendíngar senda mann þanga&
nema Italir væri sjálfrá&ir um öll sin efni. Nú komu Englar me&
þá uppástúngu, a& allr almenningr í hertogadæmunum og á Ítalíu
skyldi ganga til atkvæ&a um, hvort þeir heldr vildi ganga til hlý&ni
vi& Sardinínga konúng e&r haga stjórn sinni á annau hátt, og skyldi
þa& standast, er þeir sjálfir vildi. Napóleon var þessu eigi ósam-
þykkr, en lét þó á sér skilja, a& liann gæti eigi alveg fallizt á
uppástúnguna, fyrir því a& hann væri heitum bundinn vi& Austrríkis-
menn. Nú spyr Napóleon Austrríkis keisara, hvort hann vili nú
þegar gjöra Feneyínga ánæg&a, sem hann hef&i lofa&, og hvort
hann vili heita því, a& taka Langbar&aland aldrei aptr. Austrríkis
keisari lét svara því, a& hann hef&i eigi nú um stundir í hyggju
a& taka Langbar&aland, e&r a& brjóta fri&inn í nokkurri grein, en
hitt kva&st hann eigi geta spá& um, hva& ver&a mundi um allar
ókomnar aldir. Austrríkis keisari ætla&i sér me& or&um þessum
a& stínga Napóleon þá snei&, a& hann mundi ver&a fyrri til a&
brjóta fri&inn; en Napóleoni þótti liggja ógnanir í or&um þessum,